Dün gece okuldan bir arkadaşın evinde kaldık 5 kız. Önceki gibi rakı alacaktık, Türk sanat müziği açacaktık ve sohbet edecektik. Bu sefer öyle olmadı, sohbet bir yere kadar gitti ve sonra birden arkadaşlarım aileleri hakkında konuşmaya başladı. Tabi ki ben de katıldım, dinledim, güldüm. Ama sonra nasıl olduysa babalarını anlatmaya başladılar. Sadece babalarının onları nasıl koruduğunu, başka bir erkek onlardan hoşlandığında babalarının nasıl çileden çıktığını, bazen nasıl bir şeylere izin vermediğini... Gerçekten şok oldum. Çünkü ben aslında atlatabiliyorum, üstesinden gelebiliyorum, mutlu olabiliyorum, ama bu ara üst üste geldi resmen. Şok oldum çünkü bu defa yapamadım, onlara katılamadım, gülemedim. Sustum biraz, konuyu değiştirmeye çalıştım, olmadı. Mutfağa gittim sigara içme bahanesiyle, sigaram bitti 15 dk daha ayakta dikildim ki sussunlar diye, ama yok susmuyorlar. Sonra tekrar içeri gittim. Bu arada whatsapptan Venüs yazdı. Aynı yaştayız, Almanya'da yaşayan çocukluk arkadaşlarımdan biri. Burada anlatmak istediğim insanlardan bir tanesi ama başka bir yazıda anlatmak isterim. Alkolik babası yine saçmalamış, rezillik çıkarmış, ondan bahsediyor. Arkadaşlarım sohbet ederken biz de Venüs'le dertleştik, ben de kendi içinde bulunduğum durumu anlattım, biraz moral verdi bana.Yemeğe başlamadan önce de içimde kötü bir his vardı. Sevgilimle, annemle, kardeşimle, annemin nişanlısıyla - çok iyi bir insandır çok severim kendisini- konuştuk. Herkes için her şey yolundaydı. İçim sızladı. Babamı niye aramıyorum ? Aradım sonra. Kızlarla olduğumu, bira ve çerez aldığımızı, sohbet ettiğimizi söyledim. Babam da "Benim için de iç." dedi. "Olur." dedim.
Ne kadar da içten yazmışsın böyle. Diğer yazılarınıda bir çırpıda okudum nasıl hemen hemen hepsini okumuşum anlamadım. Takipçin oldum tabiki tekrar tebrik ederim :)
YanıtlaSilhttp://theblondethings.blogspot.com/
İpek çok teşekkür ederim :) hoşgeldin :)
YanıtlaSilBir arkadaşım vardı babasından bahsettiğini hiç hatırlamıyorum. Yakın arkadaşımdı ama hiç merak etmemiştim nedense. Üniversite mezuniyetinde "Geldi mi sizinkiler?" diye sordum. "Ablamla annem geldi" dedi. "Baban?" diye sormuş bulundum bir kere. "O nasıl gelsin Hande?" diye sordu. Ben öyle apışıp kaldığımı bilirim. Önce ölmüş olabileceğini düşündüm. Sonra görüşmediklerini söyledi. "Neden hiç söylemedin bana?" dedim. "Ben aslında bir kaç kez denemek istedim ama.." dedi. Amasını ben anlamıştım. Ben hep babası hayatındaymış gibi konuşmuştum, ben kendi anılarımı anlatmıştım ve bunlar olurken bir kez bile hissetmemiştim onun babasının yanında olmadığını. Şu yazdığın yazıda kendimi gördüm o içeride sohbet eden kızların içinde. Biz gerçekten çok acımasız olabiliyormuşuz. Bunu hem yaşayarak hem şimdi yazını okuyarak anladım bir kez daha. Her şeye rağmen baban hayatta ve bence bu çok önemli.
YanıtlaSilTakipteyim.:)
Zeheka tam tersi bir bakış açısından görmüş oldum sayende. :) Biliyorum zaten onlara hiç kızmıyorum. Ben olanları onlara anlatmadım, anlatmak istemiyorum. En yakınlar unutup gidiyor ama okul arkadaşlarıma söylersem nedense bir acıma duygusu olur gibi hissediyorum. Ceza derslerinde uyuşturucuyla ilgili şeyler anlatıldığında yanlarında gerilmek istemiyorum.
YanıtlaSilEvet çok şükür hayatta, asıl üzüldüğüm de kendini ölüme bilerek ve isteyerek yaklaştırması ya zaten.
Yazıların ne kadarda içten,ne kadar güzel..Duygularını ne güzel yazıyorsun öyle..Baban konusunda çok üzüldüm. :(
YanıtlaSil