Tahammülsüzüm

      Gerçekten çok tahammülsüz olduğum bir dönemdeyim. İnsanın oturduğu ev dar gelir mi ? Geliyormuş. Aile yanı varken insanların neden para kazandıklarında ayrı eve çıkıp tek başına yaşamak istediklerini anlayamazdım. Şimdi anlıyorum. Ya da bazı kızların neden sırf evden uzaklaşabilmek amacıyla evlendiklerini. İş sahibi olamıyorlar ve tek çözüm o kalıyor onlara. Şükürler olsun ben iyi bir aileye sahibim. Ama yine de tahammül edemiyorum artık bazı şeylere. Aslında annemle kardeşim de böyle hissediyor. Kim evde tek kalsa mutlu oluyor. Çünkü hepimizin yalnız kalmaya ihtiyacı var. Hepimiz birbirimizden bıktık. 

   

       Kardeşim çoğu zaman iyidir, iyi davranır, sorun yoktur. Ama birkaç günde bir saçmalama seansı var. Çok sinirleniyor ve anneme de bana da o kadar ağır konuşuyor ki. Aradan günler geçiyor biz annemle olanları unutuyoruz ve her şey normale dönüyor. Halbuki insanlara öküz gibi davranmaması gerektiğini, eğer öyle davranırsa onları kaybedeceğini öğrenmesi lazım. Özür bile dilemiyor çoğu zaman. Geçen pazar günü ygs ye girdi. Ondan öncesinde kaç defa ağzıma sıçtığı halde arkamı dönmedim ona sınava girecek diye. Sınavdan birkaç gün önce en yakın arkadaşının yanında bana öyle bir bağırdı ki. O kadar utandım ki. Onu da es geçtim. Sonra bir gün masada otururken annemle çok kaba konuştu. Ben de annemle öyle konuşamayacağını söyledim. Bana neler söyledi bir bilseniz. Kaç gün konuşmadım onla, ama yine de ablayım sonuçta, sınavdan bir gün önce iyiydim ve sınava onunla ben gittim. Geldi bana sarıldı, teşekkür etti. Ama söylediklerim için özür dilerim demedi. Ve hiç değişmiyor, yine kaba davranmaya devam ediyor. İkimizin birlikte kaldığı oda çok dağınık oluyor, ben artık o odada kalmıyorum gerçi. Bütün dağınıklığın sebebi benmişim gibi davranıyor. Benim sadece kıyafetlerim dağınıktır, onun dışında her şeyim topludur ve temizdir. Kıyafetlerimin de dağınık olmasının sebebi şu, hem dolabım küçük, çabuk dağılıyor, hem de erkek kardeşle aynı odadaysanız, giyinmek için oda değiştirmeniz gerekiyor. Oraya taşı, burada giyin, çıkardıklarını taşı derken dağınıklık oluyor. Ama kendi kola şişeleri, bardakları, çekirdek tabakları hiççç görülmüyor. Ben elimden geldiğince evi temizliyorum, mutfağı topluyorum, tuvaleti bile temizliyorum ama annem yeri geliyor kardeşimin değil benim dağınık olduğumu söylüyor. O kadar koyuyor ki anlatamam. 21 yaşında benim kadar temizlik yapan bir kız da görmedim en komik yanı bu. Ne kadar yaparsanız o kadar normalleşir ve yapmadığınızda kızarlar.

      Annem desen her şeyden yorulmuş, bıkmış sanki. Haklı tabi, babamla yıllar geçirdikten sonra yorgun olması çok normal. Kızlar büyüdükçe annelerini daha iyi anlıyorlar ama onların da bizi anlaması lazım sanki. Bu evde kendime ait bir alanım olmadığını söylediğimde gülüyor, dramatize ediyormuşum gibi dalga geçiyor. Ev 2 odalıysa yapacak bir şey yok tabi ki ama benimle dertleşebilir mesela. Çözüm üretebilir. Kızım şöyle şöyle yapabilirsin diyebilir. Ama yok. Allah aşkınıza, bazen insan kapıyı kapatıp yalnız kalmak istiyor. Ben onu hiç yapamıyorum. Telefonla konuşurken bile sürekli oda değiştirmek zorunda kalıyorum. Annemle uyuyorum, ki çok seviyorum annemle uyumayı, ama daha kaç yıl böyle devam edecek. Erkek kardeşimle aynı odada kalamam bu yaştan sonra. Bu düşüncelerle ev daha da daralmaya başladı gözümde. Bir an önce kendi paramı kazanmak istiyorum artık. Herhangi bir şey için para istediğimde annemin yüzünün asılmasını istemiyorum. Kardeşimden daha fazla küfür duymak istemiyorum.