Bu da Benim Seçimim

   

       Nasıl oldu bilmiyorum ama bir anda her şey düzene girdi !!! Blogu yazmaya başladığımda resmen bunalımdaydım, gerçekten de yazdım rahatladım. Babamı o kadar dert ediyordum ki, düşünmediğim bir günüm bile geçmiyor, olan her şeyde, izlediğim her filmde her dizide yaşadıklarıma ve üzüntülerime dair bir şeyler buluyordum. Sevgilimin beni sarsmasıyla kendime geldim. Bu şekilde devam edemezsin dedi, etmemeliydim de. Anı yaşamaya, geçmiş için, babam için sürekli endişelenmemeye karar verdim. Bu arada başka bir sebep yüzünden psikologa gidiyordum, çok sevgili psikologumla büyük bir ilerleme kaydetmemiz de hayatımın düzene girmesinde çok etkili oldu. Tüm bunların yanında Aykut Oğut'un kitabı bazı şeyleri daha net görmemi sağladı. Yani aslında her şey kendime değer vererek başladı. İnsan kendine değer verince sevdiği herkes, her şey de daha değerli oluyor. Şu an sorun ettiğim şeyler sevgilimle nereye gideceğimiz, burun estetiğim, saçlarım ... Dramatik bir şeyler okumaktan çok daha sıkıcıdır belki bu yazdıklarım bazıları için ama bu dramatizm neredeyse hayatımı mahvediyordu. Beni o kadar mutsuz bir hale getirmişti ki o dramatiklik, ne evde mutluydum, ne sevgilimle. Az kalsın hayatımın aşkını kaybedecektim. Annemle, kardeşimle, arkadaşlarımla aram bozulacaktı. Yalnızlık kadar kötüsü yok. Ben mutlu olmayı seçtim. Ve mutlu olmayı seçen herkes için yazmaya karar verdim. Mutlu olmak isteyenler okusun, onlar da mutlu olsun. Ben nasıl iyileştiğimi, kendime, vücuduma nasıl hak ettiği değeri verdiğimi paylaşmak istiyorum. En önemlisi de ruhuma hak ettiği değeri vermek istiyorum. 

      Bu arada babamı artık düşünmeyeceğim anlamına gelmiyor bu. Babam benim yaşam sebeplerimden biri. Ama kendisi bizim yerimize uyuşturucuyu seçti. Koah hastalığına yakalandığından beri de sanırım sadece alkol alabiliyor, o yüzden şimdi de alkolik oldu. Sizce ne yapmalıydım ? Elimden bir şey gelmiyorken üzülmeye, kendimi yıpratmaya devam mı etmeliydim ? Arkadaşlarım babalarından her bahsettiğinde ağlama moduna mı girmeliyim ben ? Hala üzülüyorum evet. Babalarının onları kıskandığını, koruduğunu anlattıkları her şeyde çok kırılıyor kalbim. Ama diyorum ya, bu onun seçimi. Ne bırakmayı, ne de tedavi olmayı kabul etti. Ben her zaman onun yanında olacağım, her zaman ona destek olacağım, ve omzumda ağladığı ilk seferde söz verdiğim gibi ne olursa olsun onu çok seveceğim. Ama kendi hayatımı da, bunalıma girip sevdiklerimi kendimden uzaklaştırarak ve başarısız olarak tüketmeyeceğim. O seçimini yaptı, bu da benim seçimim.