Paris

      Resmen en yakın dostumu kaybetmekten korkuyorum. Böyle bir şey mümkün mü ? 21 yıllık dost, kardeş. Birlikte çok daha fazla güldüğümüz zamanları özledim, yanında kendim olabildiğim zamanları özledim. Şu an sanki kendim değilim, laflarımı seçiyorum, ya da onunkileri. Bundan çok rahatsız oluyorum. Çok üzülüyorum. İkimiz de tamamen farklı insanlarız, çok zıttız, her zaman öyleydik. Ve bu zıtlığımızla ilgili konuşup gülüyorduk, birbirimizin farklılıklarını dostluğumuzda eritiyorduk, saygı duyuyorduk. Sorgulamıyorduk, yargılamıyorduk. Şimdi öyle değil sanki, yargılıyoruz birbirimizi. Ben bazen ona bir ebeveyn gibi yaklaşıyorum sanki, yaptığı şeylere dikkat etmesini istiyorum, üzülmesinden çok korkuyorum, o benim yaptığım bazı şeyleri gereksiz ya da abartılı buluyor, bunu biliyorum. 

      Halbuki yine kahkaha atmalıyız birlikte, nasıl sağlamalıyım bunu ? Belki de her zaman ki gibi olmalıyım, hoşlanmadığım şeyleri açıkça söylemeliyim, sırf uyum sağlama amacı olmamalı belki de. Biz hep zıtlıklarımızla en yakın dosttuk zaten. Çünkü ben içimde tuttukça büyüten bir insanım, kafamda onunla ilgili en küçük olumsuz bir şey olmasını istemiyorum. O zaman onun yanında daha rahat olurum. Dolayısıyla daha çok güleriz. Sadece birbirimize saygı duymayı öğrenmeliyiz o kadar.

      Gerçekten sadece birlikte kahkaha atmamızı bile çok özledim. Onun benim anlattıklarıma normal yorumlar yaptığı zamanları çok özledim. Şu anda da normal yapıyor ama çok fazla eleştiriyor. Önceden sadece dinlemesi, sarılması bile yeterdi bana, eleştirmezdi çünkü. Şimdi söyleme ihtimali olan şeylerden ve yine rahatsız olmaktan korkuyorum konuşurken. Tabi ki ben nasıl rahatsız olduğum şeyleri içimde kalmasın diye söylüyorsam o da söyleyecek, ama o söylerken öyle bir havada oluyor ki. Yani sanki ben çok garipmişim gibi. Anlatamadım ki. Neyse.