Üniversite Arkadaşlıkları

      Üniversitenin ilk günüydü. İstediğim olmuştu, hukuk kazamıştım ve büyük umutlarla gittim oturdum anfi sırasına. İlk hukuk dersime girecektim ve arkadaşlar edinecektim. Aslında anfiye girdiğimde şaşırdım önce, çünkü nasılsa herkes birbiriyle konuşmaya başlamıştı bile. Facebooktan tanışıp buluşmuşlar, ve şimdiden arkadaş gruplarını oluşturmuşlardı. Çok mu geç kalmıştım ? O kadar şaşırdım ki. Ama sorun etmedim. Ne de olsa ilk gündü, illa ki benim de çok iyi bir arkadaş grubum olacaktı. Okulun kayıt gününde bir kızla tanışmıştım aslında. Çok da tatlı bir kızdı ama o yoktu anfide. İlk gün öyle geçti, kimseyle konuşamadım.

 

     Diğer günler arada o kızı görüyordum, adı miami olsun, arkadaş olmaya başlamıştık. Bir gün yanıma bir kız geldi, oturdu sohbet etmeye başladı. Ben bir umutlandım ama sonra baktım önde miami, selam verip çağırdı beni, ben de o kızı bırakıp öne geçtim diğer ders. Sonra miami ve ben başka arkadaşlar da edindik ama sadece selamlaşmadan ibaretti. Yani çok samimi olamadım onlarla, bana göre fazla sosyallerdi zaten. Miami ile başka bir çocukla tanıştık. O çocukla arada sohbet ediyorduk, tek aktivitemiz de benim ona duvarlara bütünleme hakkımız ile ilgili kağıtlar yapıştırmakta yardım etmemdi. Benim amacım sadece bütünlememizin olmasıydı, çünkü sadece yaz okulumuz vardı ve çok pahalıydı, ama o hala mitinglerde sanırım. Sonra bir gün sınav için ders çalışıyorduk, gerçekten onların dersle bir alakaları yoktu ve sürekli sohbet ediyorlardı. Ben de ders çalışmam gerektiğini söyledim ve kütüphaneye gittim. İşte sonra ben arkadaşsız kaldım ve 2. sınıfın ikinci dönemine kadar bu yalnızlık devam etti. Neredeyse 1.5 yıl yalnızlık çektim. Yemekleri yalnız yiyordum, yalnız ders çalışıyordum ve sınavlarla ilgili, notlarla ilgili bile bir şey sorucak kimsem yoktu. Miami ile de konuşmadık hiç o sıra. Okula da gitmedim zaten. 1. sınıftan 14 dersten 10 undan kaldım ! İkinci sınıftan beri her dönem 12 ders alıyorum bu yüzden. 

     2. sınıfın ilk döneminde bir gün sevgilimle buluştuk ve ben bir ağlamaya başladım, anlatamam. Ama nasıl ağlıyorum, kendimi durduramadım. O kadar yalnızdım ki, sevgilimi görünce birden bıraktım kendimi. Sonra sevgilim ciddi ciddi kural getirdi her gün okula gideceksin diye. Çünkü her gün okula gitmediğim sürece ne biriyle tanışabiliyordum, ne de derslerim iyi gidiyordu. İkinci dönem her gün 6.30 da kalkıp gitmeye başladım. Bir kız grubuyla tanıştım ama samimi olamadık çünkü çok ortak noktamız yoktu. Onlar kapalılardı, ve benim yapabileceğim bazı şeyler onlara çok ters geliyordu, bu nedenle sadece derslerle ilgili konuşabiliyorduk. Sonra bir gün new york ile tanıştım. Aslında çok görüyordum onu çünkü çok sosyaldi ve sınavlarımız genelde aynı anfide oluyordu. Bir gün derste ona selam verdim, yanında 3 arkadaşı daha vardı. Onlara da selam verdim, tanıştık. Ama o kadarla kalacak sandım her zamanki gibi. Onlar hep önde oturuyordu ve yakın görünüyorlardı. Birbirini önceden tanıyan bir arkadaş grubunun arasına girmek zordur bilirsiniz. O yüzden çok zorlamadım, anfide ortalara oturdum. Kendimi o kadar kötü hissediyordum ki, neredeyse ağlayacaktım. 2. senenin sonuna geldik ve ben hala yalnızdım. Üniversite hayatım bomboş geçiyordu ve hiç arkadaşım yoktu. Annem bana en iyi, en kalıcı arkadaşların üniversitede edinileceğini söylerdi lisedeyken. Evet, bende kesinlikle bir sorun vardı. Dayanamıyordum, Allah'ım dedim, ne olur yalvarırım bana bir arkadaş gönder ! Aradan belki 5 belki 10 dk geçti, prag geldi, selam verdi ve yanıma oturdu. Prag new yorkun o tanıştığım arkadaşlarından biriydi. Sanırım kimse gelmemişti, o da beni tanıdığı için gelip benim yanıma oturmuştu. O günden sonra onla da diğer üç kişiyle de çok iyi arkadaş olduk. Bugün 4. sınıfın sonu geliyor, biz 5 kişiyiz ve eminim hayatımın sonuna kadar onların yeri ve arkadaşlığı hep özel olacak.