Duanıza İhtiyacım Var

     Duanıza ihtiyacım var. Geçtiğimiz cuma akşamı yengeme indim. Bizim bir alt katımızda oturuyorlar. Biliyorsunuz Beren diye minik bir bebeğimiz oldu ama küçük sorunları vardı. Perşembe gecesi kötü bir rüya görmüştüm. Atina ile ben bebekle ilgileniyorduk. Ama Beren bembeyazdı ve soğuktu. Çok korktum ve Beren'i biraz sarstım uyanması için, sonra kendine geldi, sonra da uyandım. Cuma günü de Beren bütün mamalarını kustu. Akşam rengi çok beyazdı ve elleri soğuktu, rüyamı da hatırlayınca o kadar korktum ki anlatamam size. O gece dua ederek uyudum. Ertesi sabah erkenden bebeği yengemle kendi çocuk doktoruna götürdük. Nefes alışında bir sorun olduğunu söyledi, ufak ufak da öksürüyordu. Daha kırkı o gün çıkmıştı. "Ben size ilaç verip eve yollamak istemiyorum, bu bebek çok özenilen bir bebek, oksijen takviyesi yaptırın." dedi. Biz hemen Çapa'ya gittik. Kaç saat boyunca o minicik suratına oksijen maskesi tuttum. 3 kere falan kan aldılar. O minicik ellerine koca iğneleri soktular. Zaten kanı azdı. Yine iğneyi görünce gözüm kararmaya başladı. "Allah'ım yengemin yanında güçlü olmam lazım bana güç ver." dedim içimden. Yengem çok korkuyordu, ağlıyordu. Sonra geri zekalı bir teknisyen bebeğin karaciğeri sağda olması gerekirken solda dedi. Hemen ultrasona götürdük. Bebeğin organlarında hiçbir sorun yokmuş. Teknisyen bir kaç aileye daha böyle yanlış bilgi vermiş. Bir süre sonra bebeğe serum bağladılar. O küçücük ellerine ayaklarına iğne batırdılar. Gözlerimin içine bakıyordu, sanki yardım et der gibi. O kadar kötüydük ki anlatamam size. Sonra bebeğin solunumunun düzelmediğini ve yoğun bakıma alınması gerektiğini söylediler. Ama yeni doğan yoğun bakımında yer yokmuş ve yer bulmak çok zor olurmuş. Bir kaç gün bekleyenler ve şehir dışına gitmek zorunda kalanlar bile oluyormuş. 112'yi devreye soktuk. Allah'a çok şükür bir saat sonra bize İstanbul içinde özel bir hastane buldular. Hemen ambulansla oraya götürdüler bizi. Bebeği küveze koydular. Yengem bebeği bıraktıktan sonra yanıma geldi, bana sarıldı, o kadar ağladı ki. Bütün gün kendimi tuttum yanında güçlü olmalıyım diye. Ama ne kadar zor bir gün olduğunu bir ben bilirim bir Allah. Kimsenin refakatçi olarak kalmasına izin vermediler. Bebeğin sağlığı için böyle gerekiyormuş. Sadece anne ya da baba günde bir kere 5 dakikalığına görebilirmiş. Bu arada biz tüm bunları yaşarken dayım gelmedi bile. İnsan kendi çocuğu o haldeyken gelmez mi hiç ? Bebek enfeksiyon kapmış. Nereden kaptığını tam olarak bilemiyoruz ama çok hassas olduğundan bebekler için çok tehlikeliymiş. Yengem biraz anne sütü verdikten sonra eve geri döndük. Berenimizi eve getiremedik. Şimdi yoğun bakımda. Ama Allah'a şükür çok iyi. Oksijen veriliyor. Kanında ya da organlarında bir sorun çıkmadı, her şey yolundaymış. Dün yengem gitti hastaneye, bugün de gidecek.

     Cumartesi akşamı eve döndükten sonra dayım hiçbir şey olmamış gibi davranıyordu. Ben bütün gün yengemin yanında kaldım. Çocuklara yemek hazırladım. Yengem baya ağladı, sonra da salonda uyuyakaldı. Bütün gün hiçbir şey yememişti, ağzına lokma koymadı. Dayım da geliyor salonun ışığını açıyor, kendine yemek hazırlıyor, ses çıkarıyor. O kadar nefret ettim ki. Yemeğini bitirdi içeri gitti, ben de ışığı kıstım, geldi tekrar açıyor. Sonra neyse ki çıktı gitti evden. Ben yengeme yemek hazırladım, zorla yedirdim. Ertesi sabah alt kattan tartışmalar geliyordu. Küçük kuzenim mesaj attı "Moira abla hemen gel tartışıyorlar." diye. Hemen indim ama hiçbir şey bilmiyormuşum gibi davrandım. Kuzenimi öptüm, dayıma selam verdim, cevap bile vermedi, sonra da yengeme selam verdim, hatırını sordum. Sonra dayım dışarı çıktı. Anneannemi aramış. Neymiş ben aşağı inmişim, dayıma hiç selam vermeden yengemin yanına geçmişim, "Yengecim iyi misin, bir şeyin var mı ?" demişim. Yani dayımın düşüncesine göre ben yengemin bağırtısına inmişim ve dayım yengeme zarar verdi mi diye kontrol etmeye gelmişim, çok ayıp etmişim. Anneannem de bana "Neden öyle yaptın, belli etmeseydin, dayına öyle yapmasaydın." diyor. Ben de olayın dayımın anlattığı gibi olmadığını söyledim, bir daha da dayıma inanmamasını söyledim. 

     Bütün bu olanlar arasında sürekli birbirlerinin arkasından konuşmaya devam ediyorlar ve ihale bana kalıyor. Ben sadece Beren'in ve yengemin yanında olmaya çalışıyorum. Bundan sonra da olanlar hakkında tek bir yorum yapmayacağım. İnsanlar benimle dertleştiklerinde bile sadece dinleyeceğim. Çünkü benim ailemde kimseye güven olmuyor ben bunu anladım. O kadar yıprandım ve üzgünüm ki... Beren şimdi orada tek başına. Aklımdan hiç çıkmıyor. 10 gün boyunca antibiyotik tedavisi devam edecekmiş ve tedaviyi yarıda kesemeyecekleri için de 10 gün yoğun bakımda kalacakmış. Yani bir süre daha onu göremeyeceğim. Sağlığına kavuşması için sürekli dua ediyorum. Ne olur siz de bir kere olsun dua edin onun için. Şu sıra duaya her şeyden çok ihtiyacı var. Bu kadar hasta olmak için daha çok küçük...