3 Mayıs 2014 Cumartesi

İlaç Kullanmaya Başlamalı Mıyım?

      Psikologdan geliyorum. Daha önce öfke kontrolü için uyguladığımız bir yöntem vardı. Yine onu uygulamaya başlayacağız. Bir kitap önerdi. O kitabın içindeki şeyleri uygulamam bana çok yardımcı olacakmış. Kitabı bugün aldım ve okumaya başlayacağım. İçeriğini uygulayacağım. Bu arada düşüncelerim için asla kendimi suçlamayacağım. Hatta durdurmaya çalışmayı bırakıp gelmelerine izin vereceğim. İredeleyip nereye kadar gideceğini göreceğim. Ben bunu yapmayı istemiyorum. Bir dahaki seansa kadar belki yapmam. Bu arada ilaca başlamayı önerdi. Ben buna pek sıcak bakmadım. İlaçla iyi olunca, sanki sorunları ilaç çözmüş, ben yeterince güçlü değilmişim ve çözmek benim başarım değilmiş gibi hissedeceğimi düşünüyorum. İlaç kullanan insan moduna girmek de istemedim aslında. Ama sanırım başlayacağım ilaca. Çünkü şu ana kadar aşabilsem kendim aşardım sorunlarımı. Hem belki de yeterince güçlü olmadığımı kabul etmemin zamanı gelmiştir. En azından sorunlarımı aşmak için çabalayacak kadar güçlüyüm. Bu çabam sırasında bazı yardımları kabul edebilirim. Bana sonraki seansa kadar yapmam gerekenleri söyledi. İlaç konusunu da düşüneceğim.


      Eve gelince anneme "ayda bir psikologa gitmem gerekiyormuş" dedim. Halbuki psikologum 2-3 haftada bir gel dedi ama ben anneme yük olmak istemediğim için ayda bir gideceğim. Annem ilaç kullanmam gerekmesine çok şaşırdı, belli etmemeye çalıştı. Ama sonra, konuştuğumuz konu yine benden çıktı ve herkesin sorunları olduğuna, aslında annemin de bir psikologa ihtiyacı olduğuna döndü. Gitmesini tavsiye ettiğimde de konu paraya döndü. Konu paraya döndüğünde çok kırılıyorum ama o bunu hiç anlamıyor. Kenarda parası var. Kardeşim ve benim için saklıyor. Çok şükür kazanıyor da. Ama ben tam olarak ne gerekiyorsa yaptım. Üniversiteden bu yıl mezun oluyorum ve avukatlık stajına başlıyorum. Zorunlu masraflar hariç sadece üniversiteye başlarken piyano almıştık, bitirirken de burun estetiği yaptıracağım. Onun dışında hiç ekstra masrafım yoktu.. Hiç başımı belaya sokmadım. Annemin haberi olmadan bir şey yapmadım. Nerede olduğumu rapor verdim. Evin temizliğine her zaman yardım ettim. Bazen sadece ben yaptım. Hiç uyuşturucu kullanmadım, alkol komasına falan girmedim. Aşırı sarhoş olmadım, hatta sigarayı bile bıraktım. Ne kadar yapmam gerekiyorsa işte. Ama annem psikolog için para verirken hep surat astı. Kardeşime "özel üniversiteye gidebilirsin dert etme" derken hep güven verdi, surat asmadı hiç. Asmasın da zaten, kardeşim en iyisini hak ediyor, ben de en iyisini isterim onun için. Ama nedense ben söz konusu olunca hiç böyle değil. Neyse işte, annemle konuşurken konu yine benden çıktı, ben de "boşver anne neyse" dedim, içeri geçtim. 

      Kızın sorunları da sorun olsa diyorsunuz değil mi? Sizin ne düşüneceğinizi tahmin edip bu yazıyı yazmayabilirdim. Ama şu an gerçekten kendimi düşünmem, ve insanların beni yargılamalarını hiç önemsememem çok önemli. En büyük problemlerimden biri bu. Ve bu sadece insanları umursamakla bitmiyor. Kendine hayatı işkence etmek, kafada sürekli düşünceler döndürmek ve hayatta güzel olan her şeyi, herkesi kendinden uzaklaştırmakla devam ediyor. Düşün ki sevgilin bir hayalinden ya da bir planından bahsediyor. Ne yaparsın? Onun adına mutlu olursun, onu teşvik edersin, hatta hayaline ortak olursun. Sevgilin ne bekler? Gözlerine bakarak, önemseyerek dinlemeni, fikrini söylemeni ve desteklemeni ister. Ben ne yapıyorum? Sevgilim bana anlatırken bu konu hakkında diğer insanlar ne düşünür, ben bu fikrin mantıklı olduğuna diğer insanları nasıl ikna ederim diye düşünmeye başlıyorum ve artık dikkatim sevgilimde olmuyor. Sevgilim ne yapıyor? Çok kırılıyor, onu dinlemediğimi fark ediyor, onu önemsemediğimi düşünüyor ve benden herhangi bir konuda destek alamıyor. Ben sürekli endişeli olduğumdan o da ilişkiden keyif almamaya başlıyor ve beni çok sevdiği için bütün eforunu bizim iyi olmamız için harcamak zorunda kalıyor. Onu buna nasıl zorlayabilirim ki? Bu sadece bir örnekti. Bu hayatımın her alanında böyle. Arkadaşlarımı ve ailemi dinlerken de böyle. Ayrıca sadece dinlerken değil, hayal bile kuramıyorum. Çünkü hayal kurarken bile birden kendimi o hayalimi başkalarına anlatırken hayal ediyorum. Acaba diğer insanlar bu hayalim hakkında ne düşünürdü? Sadece bunlarla da bitmiyor. Ben insanları çok yargılıyorum ve aynı şekilde yargılanacağımı düşünüyorum. Bu nedenle hiçbir zaman anı yaşayamıyorum. Kafamda hep her şey hakkında endişeler var. Çok çabuk sinirleniyorum ve çevremdeki insanları çok kırıyorum. Öyle bir tepki veriyorum ya da o kadar rencide ediyorum ki... Ne boktan insanmışsın diyorsunuz değil mi? Bakın yazarken bile acaba siz ne düşünüyorsunuz diye düşünüyorum. Belki bir noktaya kadar normaldir düşünmek. Peki ya sırf başkalarının düşüncelerinden endişelendiğiniz için hayatınızı değiştirmeye başlarsanız? Ya okuyucular ne düşünecek diye blog yazınızı değiştirdiğinizi, hatta hiç yazmadığınızı fark ederseniz? 

6 yorum:

  1. Kuzum benim. Hiç yadirgamiyorum ve okurken acaba nasıl yorum atsam kendimi doğru ifade edebilirim diye düşünüyorum.

    Ayrica bu zihninden geçenler inan bana çok normal. Yani bende de oluyor. Bazen bir şeyler konuşuyorum ama gereksiz ayrıntı verdiğimi fark ediyorum ya da unutuyorum söylediğimi. Bu durumlar genelde zihnim bir şeyle mesgulken ya da gerçekten yorgun olduğumda oluyor.

    Şöyle düşün; birçok insanin isteyip de -çoğu emek vermez- okuyamadigi bölümü cok iyi bir üniversitede okuyorsun mezuniyetine günler kaldi. Kariyerinde yükselmen kaçınılmaz. Kariyer ve aşk hayatın yolunda. Sağlığın yerinde çok şükür. Sadece kendini daha az mi düşünsen acaba. Yani bunu nasıl ifade edebilirim bilmiyorum zihnini boşaltmaktan bahsediyorum. Kendini dinleme.

    ilaca da başlama bence. Bir ay boyunca o kitaptakileri uygula, baktın işe yaramıyor o zaman başlarsın. Sen gerçekten güçlü birisin. Ilac kullanmak seni güçsüz kılmaz direncini arttırır antibiyotik gibi düşün.

    Seni cok seviyorum!

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Canım benim, yorumların o kadar güç veriyor ki bana! Çok teşekkür ederim. Ben de farkındayım ne kadar şükretmem gerektiğinin ve şükrediyorum da. Keşke bunların değerini bilerek, kendime zehir etmeden yaşayabilsem. Haklısın ben de ilaç konusunda senin dediğin gibi düşünüyorum. Bir aylık süreçte kitabı uygulayıp ilaca işe yaramazsa başlamak en iyisi gerçekten. Kendini dinlememe kısmına gerçekten uyacağım. Güzel fikir :) psikologum ilacın ağır bir ilaç olmadığını ve korkmamam gerektiğini söyledi. Sonraki seansta bakacağım artık. Çok saol canım, seni çok seviyorum! :)

      Sil
  2. arkadaşlardan biliyorum ilaç çok gevşetiyor uyur gibi yapıyor. psikologla çözersin sanırım ya da sölemiştim olmazsa eft duygusal transfer var. onun da ustaları var. akternatşif tıp. onlar da çözüyor. aklında olsun :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Evet ilaç için herkes aynı şeyi söylüyor. Ben de kullanmama yönünde düşünüyorum şu an...eft aklımda, sonraki çözümüm de o :)

      Sil
  3. Oda arkadaşım ilaç kullanıyordu. Bağımlılık yapıyor. Çünkü o bıraktığında eli ayağı titremişti. Baygınlık falan geçirmişti yeniden kullandı. Sonra bir hırs bıraktı bağımlısı oldum diyerek. Başlayacaksan çok dikkatli ol. Arkadaşımla konuşmuştum o ilaçların geçici bir süre etki ettiğini söyledi. Sürekli de uyuyordu zaten. Sende bunu biliyorsun. Ben kendin atlatabileceğini düşünüyorum. Ama atlatamam diyorsan başka. Ama ben tavsiye etmiyorum. Senin ilaçsız dayanabileceğine inanıyorum. "Beni tanımıyorsun." diyebilirsin ama okuduğum kadarıyla çok güçlü bir kız olduğunu düşünüyorum. Yazmaya devam et demeden de diğer yazına geçmiyorum. :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Bu anlattıkların gerçekten çok ciddi şeyler... Bağımlılıklar konusunda kendime hiç güvenmiyorum. Böyle etkileri varsa hiç ama hiç başlamasam daha iyi olur. Çok teşekkür ederim. Beni tanımadığını asla söylemem, tam tersi, yorumlarınız çok önemli..

      Sil

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...