Babalar ve Kızları

Neden ben büyüdükçe içimdeki boşluk büyüyor? Kelimelerle ifade edemeyeceğim bir noktaya ulaşıyor...

Hayatımda hiçbir filmi izlerken böyle hıçkıra hıçkıra ağlamamıştım. Film izlemedim aslında, sadece kızını çok seven bir baba nasıl olur onu izledim. Kızı için çabalayan, kızının gözlerinin içine bakan bir baba nasıl olur...

24 yaşımı yarın bitiriyorum. Ben azalmasını, küçülmesini bekledikçe içimdeki boşluk büyüyor. Aslında haberim yoktu bu boşluktan. İnsan büyüdükçe bağımsızlaşır, ailesinden uzaklaşır belki ama en çok da o zaman hissetmek ister desteklerini.

Bir eksiklik var gibi. Ama sadece yanımda olmaması değil. Yanımdayken bile olmayışı belki... Bize yetmeyi bırak kendine bile yetemeyen, aslında yetme isteği de duymayan... Her daim hasta gibi, her daim sıkılmış.

Bir kız babam diyerek babasına sımsıkı sarıldığında hissettiğim tek şey boşluk. Çocuğunun bir şeye ihtiyacı olduğunda, çocuğuna yokluğunu asla belli etmeyen, güçlü olan ya da sadece güçlü görünmeye çalışan bir baba gördüğümde hissettiğim de aynı şey.

Hissettiklerimi yazıya dökmede bu kadar yetersiz olduğumu bilmiyordum. Çok yetersizim. Anlatamıyorum.

Ben küçükken, gece korktuğumda asla annemin yanına gitmezdim, babamın yanına giderdim. Ne kadar uykusu olursa olsun hemen yanına alırdı beni, huzurla uyurdum. Bir de işten geldiği zamanları hatırlıyorum, koşardım boynuna atlardım. En çok da dizine yatmayı severdim ama. O kadar güzel okşardı ki saçımı, televizyona dalıp durduğunda hemen eline bir öpücük kondururdum, babam da devam ederdi saçımı okşamaya. Lunaparktaki oyuncaklara jeton atmak gibiydi babamın elini öpmek. Öyle uyurdum.

Çikolatayı çok severdi. Bana hep alırdı, ben de hep onunla paylaşırdım.

Babam çok şükür hala hayatta. Ama benim hayatımda değil...Kabus nerden başladı tam hatırlayamıyorum ama sanırım en eski olay anneme el kaldırmasıydı. El kaldırmanın ötesine geçmişti hatta, dövmek miydi? Bilmiyorum hala. Hayal meyal hatırlıyorum. Dedem gelmişti hemen. Bir daha olursa annemi ondan alacağını söylemişti. Bir daha olmadı.

Bir sabah hastaneye gitmemiz gerekiyordu. Ama gece uyuşturucu kullanmış olduğundan uyanamadı, ilkokuldaydım. İlk o zaman, hastanede anneme boşanmasını, sorun olmayacağını söyledim.

Aradan yıllar geçti. Lise birdeyken uyuşturucusunu buldum, heyecanla anneme anlatıyordum, daha sonra zaten bildiğini öğrendim. Babamla aşk evliliği yapmış olmaları, bizim boşanmış bir ailede büyümememiz derken ayrılmamıştı işte. Ben anneme anlatırken kardeşim de dinliyordu, kendini sırtüstü yatağa fırlattı. Daha 12 yaşındaydı.

Annem akşamında konuştu babamla, babam sabaha kadar oturduğu yerden kıpırdamadan ağlamıştı. Sabah kalkıp yanına gittim. Gözleri kan çanağıydı. Ne olursa olsun onu çok sevdiğimi söyleyip sarıldığımda, yanağıma bir damla yaş düştü. Ne olursa olsun mu? dedi. Ne olursa olsun dedim.

Bir kere daha yaşadım aynı şeyi sonradan. Babamın gözyaşı yine düştü, bu sefer elime. Bir babanın kızı tarafından korunmaya, sevilmeye muhtaç olması ne demek, nasıl hissettirir bilir misiniz?

Çok şey yaşadık sonraları. Babama açık açık hatalı olduğunu söylediğimde, hatasını kabul etmek yerine hayatı suçlamayı seçti. Yıllar önce ailen mi uyuşturucu mu diye sorduklarında uyuşturucuyu seçen hayat mıydı, kendisi miydi? Belki de iradesi güçlü değildir. Bilmiyorum.

Gözlerine baktığımda gördüğüm tek şey pişmanlık. Sevgiden önce, pişmanlık. Asla telafi etmeye çalışmadığı, telafi etmek için kendinde güç bulamadığı, artık telafi etmesini de istemediğim pişmanlık.

Ama ben küçükken çok güçlüydü biliyor musun, beni salıncakta sallarken hele, ooo. En güçlü babaydı.