2019 Hedeflerim

Eskiden beri takip eden arkadaşlarım hatırlar belki, ben her eylül ayında liste yapardım. Yeni yıl benim için eylülden başlardı. Yılım nasıl geçmiş, hangi kararlarımı gerçekleştirebilmişim, ne hedefler koymuşum gözden geçirirdim. Ama bu sene yapmadım. Okul hayatının, benim yeni yılımı eylülde başlatmasının etkileri yavaştan bitti sanırım. Artık ben de geçtiğimiz yılı sorgulamaya ve yeni yıl için yeni kararlar almaya aralık ayında başlıyorum. En azından bu yıl böyle oldu.

Aslında bu yıl hem çok fazla şey gerçekleşti, hem de istediğim bir sürü şey gerçekleşmedi. 2018 o kadar dolu dolu, o kadar güzel, o kadar yorucu ve stresli bir yıldı ki… Gerçekten artık bitmesini istiyorum. Ciddi anlamda yoruldum ve kendimi toparlamaya çok ihtiyacım var. İnsanın kendini toparlaması için yeni bir yıla mı girmesi gerekiyor? Tabi ki hayır. Sadece karar vermesi teorik olarak yeterli olmalı ama aslında bir araştırma göstermiş ki insanların yeni yıl için verdiği kararlar yıl ortasında verilen kararlara göre 10 kat daha fazla uygulanıyormuş. Sanırım yeni ve temiz bir sayfa açma hissiyatından dolayı böyle.

Peki, bakalım ben 2018’de nelerin gerçekleşmesini istemişim, neleri gerçekleştirebilmişim…

Sevgilimle 1 yeni ülke, 1 yeni şehir görmek -

Yapamadık. 2013 yılından beri her yıl kesinlikle yeni bir şehir, 2015 yılından beri ise yeni bir ülke görme kararımızı her yıl gerçekleştirmiştik. Ama 2018 yılında hiçbir yere gidemedik. İkimiz de yüksek lisansa başladık, ona para ayırdık. İstanbul bedelli askerlik için para yatırdı.. derken tatile para kalmadı. Bunun yanı sıra ikimizin de ailelerimizden ayrı yaşama kararlarımız vardı, onun için de para biriktirmek istedik…

Yüksek lisansa başlamak +

Bunu başardım. Hem de çok çok iyi bir okulda.

Hep kendi ofisimi açarım, serbest avukatlık yaparım diye düşünmüştüm ama ne insanların beleşçiliği ne de piyasanın açlığı buna izin verdi… İnsanlarla uğraşmanın ne kadar zor ve gereksiz olduğunu fark edince beyaz yakalı olmaya karar verdim. İyi bir şirkete girip hukuk departmanının başına geçmek, hem bir sürü insanı istihdam eden hem de ülke ekonomisine katkı sağlayan bir yapıya katkı sağlamak daha mantıklı geldi. Yüksek lisans olmadan da iyi bir kuruma giremezdim. Şu an güneş enerjisi panelleri üreten ve enerji santralleri kuran bir şirketin hukuk müşavirlerinden biriyim ve mutluyum açıkçası. Nasıl devam edeceğini bilmesem de en azından bir seçim yaptığım için mutluyum.

Toefl için çalışmaya başlamak, kursa yazılmak -

Bu biraz karışık açıkçası. Kardeşimin ielts için ders aldığı bir kurs vardı Oxford Street diye. Mecidiyeköy şubesinde güya Kanadalı bir adamdan speaking ve writing dersi almıştı, puanı da iyi geldi. Ama fiyatı fazla uygundu. Meğer o kursun değil, benim kardeşimin başarısıymış. Kurs hayatımda gördüğüm en dandik kurs. Sadece speaking dersine gittim, toefl için o dandik yere gidemem. British Side’a para bayılırım daha iyi.

Bir yoga stüdyosuna devamlı olarak gidip kendimi geliştirmek -

Bir yoga stüdyoduna devam ediyordum ama yüksek lisansa başlayınca maalesef devam edemedim çünkü hafta içi her gün yorgunluktan bayılmış bir halde saat 10’a doğru evde oluyorum. Evde devam etmeye çalışıyorum ama açıkçası bu ara ona bile enerjim kalmadı…

Piyano çalmak -

Yapamadım. Piyanoya vakit ayıramadım. Yüksek lisans her şeyi bitirdi desem yeridir.

Hayatımı sadeleştirmek -

Yani giymediğim kıyafetleri elden çıkarmak hayatımı sadeleştirdiğim anlamına gelir mi bilmiyorum. Ama hala ailemle yaşadığımdan kendim istediğim gibi dekore edebileceğim ve sadeleştirebileceğim bir ortamım yok maalesef.

Para biriktirmek +

Biriktirdim biraz ama biriktirdiğim para zaten yüksek lisansa gideceği için sıfırlanacak.

İkinci bir yabancı dili en azından başlangıç seviyesinde öğrenmek -

Fransızcaya Dualingo'dan başladığımı yazmıştım. Kursa gitmeyi düşünüyordum ama şu an onun için hiç zamanım yok. Eğer kurs için zaman bulursam ingilizce pratiğimi ilerletmek için olabilir ancak.

Parmaklarımın tamamen iyileşmesi -

Yine olmadı. Hala parmaklarımı yara yapıyorum. Stresten mi, yoksa sadece alışkanlıktan mı hiç bilmiyorum.

Yani o kadar yapamamışım ki :D

Ama şöyle bir tespitim var, cidden hedefleri koyarken yılın nasıl geçeceği hakkında hiçbir fikrim yoktu. Yani yüksek lisansın beni bu kadar kilitleyeceğini bilemezdim. Dolayısıyla ikinci yabancı dil, yoga stüdyosu, piyano çalma gibi güzel şeyleri bu yoğunlukta yapabilmem cidden mümkün değil. Kendime çok da haksızlık yapmak istemiyorum o yüzden çünkü ben asıl önemli olan şeyleri başardığımı düşünüyorum. Para biriktirdim, çok iyi bir okulda yüksek lisansa başladım, iyi bir şirkette işe girdim, diş tellerimden kurtuldum, yoğunluğuma rağmen kitap okudum, film izledim, İstanbul’la gitmek istediğimiz, denemek istediğimiz yerlere gittik. Ve benim için çok çok önemli başka bir şey daha var, aktif bir araç sürücüsü oldum. Her ne kadar otomatik vites kullansam da iyi araba kullandığımı düşünüyorum. Sadece parkı biraz geliştirmem lazım…

Şimdi gelelim 2019’dan beklentilerime. En zoru da bu kısım aslında. Çünkü gerçekçi hayaller kurmam gerekiyor ki motivasyonumu düşürmeden hayallerimi gerçekleştirebileyim. Adım adım ilerlemem gerekiyor. Okuduğum bir psikoloji kitabında da bir şeyi başarmak istiyorsak yapılması gerekenleri küçük küçük adımlara bölmemiz gerektiği yazıyordu. Eğer birden bire çok büyük bir hedef koyup da gerçekleştirmek istersek ama yapamazsak büyük bir motivasyon kaybı yaşayabiliyoruz. Örneğin benim için bu karar kendi alanıma sahip olmak. Bunun için ayrı eve çıkmaya karar verdim. Şu an inanılmaz imkansız geliyor çünkü yapıp yapamayacağımı bilmiyorum. Yapsam nerede otururdum, eşyaları nasıl hallederim, nasıl para biriktiririm, nasıl ev bulurum hiç bilmiyorum. Bu yüzden önce süre koydum. Mesela yüksek lisansın parasını tamamlayana kadar ev için para biriktiremeyeceğimi bildiğim için Şubat ayına kadar bu planı bekleteceğim. Şubattan sonra para biriktirmeye ve yavaştan bakmaya başlayacağım. Böylece yavaştan mümkün hale gelecek. Bakarken eşyalı evlere bakarak eşya masrafından kurtulmayı planlıyorum. Gibi gibi. 2019 hedeflerim şöyle olsun:

Sevgilimle en az 1 yeni ülke, 3 yeni şehir görmek

2018’de tatile gidemedik, bu sene gitmemiz önemli. Bizim ruhumuz cidden seyahatle besleniyor.

Ayrı eve çıkmak

Cidden hayat kalitem düştü. Çıkmam lazım.

Parmaklarımı yara yapmamak

Kaç yıl oldu bilmiyorum ama 10 yıldan fazladır bu alışkanlığımı bırakmadım. Sigarayı bıraktım bunu bırakamadım yani. Ama bu sefer bu zinciri kıracağım.

Telefonuma bağlı geçirdiğim süreyi minimuma indirmek

Şimdi bu cidden çok önemli. Ben gece yatmadan ve sabah kalkar kalkmaz ilk iş telefona bakıyorum. Yani sevgiline günaydın yazmak ya da saate bakmak değil tabi ki olay. Örneğin instagrama girmekten bıktım usandım. Iphone’un ekran kullanım süresini gösteren yeni özelliği saolsun telefonun ekranının açık olduğu süreyi ve hangi aplikasyonun ne kadar açık kaldığını görebiliyorum. Yani hayatımın yarısı uyumakla geçiyorsa diğer yarısı da instagramda geçiyormuş. Bare instagirl falan olsam da bi amacım olsa. Sırf milletin salak salak fotoğraflarına bakmaktan hayatım geçiyor yahu.

Ticaret hukukunu iyi öğrenmek, şirket avukatlığında kendimi geliştirmek

Şirkette bir problem olduğunda ciddi anlamda kendi başıma karar verebilecek kadar, kararlarımdan emin olabilecek kadar, ayrıntılı ve önemli bir sözleşmeyi tek başıma tamamlayabilecek kadar iyi olmayı hedefliyorum.

İngilizcemi mükemmel hale getirmek

Türkçe konuşurken nasıl rahatsam ingilizce konuşurken de öyle rahat olmak istiyorum. Tabi ki gramer ya da telaffuz anlamında native speaker kadar olamam ama en azından heyecanlanmadan özgüvenli bir şekilde konuşabilmek istiyorum.

Toefl almak

Ne kadar iyi ingilizce konuşabilirsem konuşayım toefl ın verdiği referansı hiçbir şey vermiyor. Ne kadar zor ve pahalı olsa da yapmam gerekiyor.

Yogada uzmanlaşmak

Şimdi yoga yapanlar bu ne biçim cümle diyecekler. Çünkü yoganın amacı ruhu ve bedeni dengelemek, zihni yatıştırırken vücudunun sınırlarını aşmak vs. Yani uzman olma gibi bir hedef koyulmamalı çünkü olay varacağın durak değil, yolculuk yogada. Amaaaaa, şöyle de bir gerçek var ki, headstand yaptığımda çok mutlu oluyorum. Demek ki uzmanlaşmak da insanı mutlu ediyor ve neden mutlu olmayayım :D

Marka vekilliği sınavına girmek ve kazanmak

2 yılda bir yapılan bu sınavda başarılı olup marka vekili olmak kariyer için güzel bir adım olacak.

Yüksek lisansta bütün derslerimi başarıyla vermek

En azından 3 üstü ortalama yapmak

Sanırım yeterli. Daha fazlası aklıma gelirse sonra eklerim :D

Siz neler bekliyorsunuz 2019’dan?

Bu yazıyı mime çevirmek istedim ama bir baktım zaten yazmaya başlamışsınız. 

Herkese çoook mutlu ve hayallerimizi gerçekleştirebildiğimiz bir yıl diliyorum.

Bu Bloga Davet Edilmiş Görünmüyorsunuz Mu?

Şu an gerçekten çok üzgünüm. Bloglarını okumaya bayıldığım bir sürü insan yazmayı bırakmış. Bazılarının blogları kapanmış, bazılarına girdiğimde ise davetli değilsiniz falan diyor. Tamam ben de çok sık yazmıyorum ama en azından birkaç haftada bir yazmaya çalışıyorum. Siz yazmayı bırakınca ben bir arkadaşımı kaybetmiş gibi hissediyorum. Neler yapıyorsunuz merak ediyorum. Kişisel blog okumayı ya da kişisel vlog izlemeyi çok seviyorum. Başkalarının hayatlarını, tecrübelerini, düşüncelerini paylaşmayı çok seviyorum. Kendim günlük vlog çekecek kadar güçlü ve enerjisi yüksek hissetmiyorum maalesef, yapabilsem onu da yapardım. Aslında sanırım eleştiriye çok da açık biri değilim. Blogda bile biri kaba bir yorum yaptığı zaman üzülüyorum, sinirleniyorum. Çünkü birbirimizin hayatlarını sadece burada gösterdiğimiz kadar biliyoruz. Yani aslında sert eleştiriler yapacak kadar bilgi sahibi değiliz. Gerçi olsak da eleştiri yapmaya hakkımız yok. Ama sosyal medya böyle işte, klavye başında acımasız olmak kolay. Çok severek takip ettiğim youtube kanallarına bakıyorum da insanlar bazen öyle kötü yorumlar yazıyor ki ağzım açık kalıyor. Ben olsam çok üzülürdüm, kaldıramazdım. İnsanlar yine iyi baş ediyor. Baya baya anksiyete krizim tutardı benim. 

Neyse, uzun lafın kısası, lütfen bloglarınızı terk etmeyin. Yorum yapmayı, yaşadıklarımıza, tecrübelerimize ortak olmayı ihmal etmeyelim. Kendinize çok iyi bakın.

Psikologlar Ara Vermese Olmaz Mı?

Yeni iş sürecimde her ne kadar herkes iyi ve güler yüzlü olsa da anksiyetem asla beni yalnız bırakmadı. İlk haftadan kendini göstermeye başlamasına şaşırmadım tabi ki. Vücudumun kasılması ve karnımın üzerine fil oturmuş hissi beni çok rahatsız etse de izlediğim bir video sayesinde biraz rahatladım. Vloggerlardan biri anksiyete ile ilgili çektiği bir videoda farkındalık meditasyonunun ne kadar işe yaradığını ve bunu hayatımızın içine sokmamız gerektiğini anlatıyordu. Aslında baya da faydalı olmuştu. Ta ki geçen cumartesiye kadar.

Ayrıntılarını anlatmayacağım çünkü ileride okuduğumda tekrar aynı şeyleri hatırlamak istemiyorum ama aşırı kötü oldum ve ne yapacağımı şaşırdım. Her zaman kullandığım sakinleştirici olan Alora’nın işe yaramayacağını düşünerek biraz daha güçlü bir sakinleştirici istedim eczaneden. Kız bana Prozac verdi. Ben şöyle bir baktım, hafif dedi. Ben de sandım ki mg olarak hafif olan bir versiyonunu yaptılar. Meğer öyle değilmiş. İki günde üç tane aldıktan ve oldukça da faydasını gördükten sonra Pazar gecesi mahvoldum. Sıcak basmasıyla uyandım ve kalbimin üzerinde bütün dünyayı taşıyormuşum gibi bir his vardı. Nefes alamıyordum çünkü korkum ve anksiyetem o kadar fazlaydı ki hiç geçmeyecek sandım. Nefesime odaklanarak zar zor uyudum. Sabaha kadar 3-4 kere daha uyandım geri uyudum. Pazartesi sabah işe resmen sürünerek gittim çünkü uyku hiçbir işe yaramamıştı ve anksiyetem hala geçmemişti. Öğlene kadar aşırı bir mide bulantısı ve nefes darlığı ile, hiç sesim çıkmadan zar zor geçti. Ama sonunda geçti.

Hafta boyunca yer yer geri geldi, yer yer gitti. Manik depresif gibi bir korkudan ölüyordum, bir mutlu hissettiğim için şükrediyordum. Şu an normal hissediyorum. Psikologuma yazdım ama nedense cevap vermedi. Başka bir psikolog ile görüştüm ama kendi psikologumun cevap vermesi umuduyla onunla randevumu da kesinleştiremedim. İki gün sonra hala cevap vermeyince psikologuma tekrar yazdım, bu sefer cevap verdi. Maalesef seanslara ara vermiş, seni bir meslektaşıma yönlendirebilirim dedi. İstemedim. Ya psikologlar ara vermesin ne olur vermesin, ben ne yapacağım şimdi. Yepyeni birine kendimi, sorunlarımı en baştan anlatamam...

*****************

Ara Güler öleli 2 aydan fazla oldu. Bu olayın benim hayatımdaki önemi, o günden beri kardeşimin benimle konuşmaması. O gün büyük ve uzun bir tartışma yaşadık. Birbirimizi kırdık, asıl kardeşim benimle ağır konuşmasına rağmen yine küsen o oldu. Saçmalama dedim, biz kardeşiz, ben sana hakaret etmedim asıl sen bana hakaret ettin ama yine de trip atan küsen sensin. Neyse sonuç olarak aynı evde, aynı odada, konuşmuyoruz. Ve ben artık bu evden defolup gitmek istiyorum. Gerçekten çok kötüyüm. Çok yorgunum ve psikolojim mahvolmuş durumda. Tek istediğim ayrı eve çıkmak. Sanırım Pragla ayrı eve çıkacağız ama şu an yüksek lisans harcımı ödemek için para biriktirdiğimden ev için biriktiremiyorum. Keşke annemi dinleseydim, çalışmaya başladığım ilk günden beri para biriktirseydim. O zaman çoktan kendi evime çıkmış olurdum…

Koca Bir Adım

Ekim,2018

Nasıl bir gün geçirdiğimi anlatayım.

Sivrisinekler yüzünden uyuyamadığım bir gecenin sabahında saat 7’de kalkmam gerekiyordu. Her sabah gibi. Ertelemelerle 7.15’te kalktım. 8’de evden çıkıp metroyla Gayrettepe’ye gittim. Zorlu alt geçidinden yürüyüp metrobüs durağına gittim. Metrobüsle Florya’ya gittikten sonra, oradan Küçükçekmece Adliyesi’ne kadar 10 dk yürüdüm. Duruşmama girip mağdur kadın müvekkilimiz için koruma talebimi mahkeme kalemine verdikten sonra, başka bir mahkeme kalemine gidip başka bir mağdur kadın müvekkilimizin koruma kararının neden çıkmadığını sordum. Hakim daha kararı onaylamadı dediler.

Kantine gidip karışık tost ve çay aldım. Sonra 10 dk metrobüs durağına geri yürüdüm. Yürürken Pragla konuşuyordum. Arkamdan bir kadın durdurup “Avukat mısınız?” dedi. “Evet” dedim. “Bir şey soracaktım da” dedi. “Müsait değilim telefondayım, kusura bakmayın” dedim. “Ben bir kıyafet dikip, bir kanal tedavisi yapıp, bir meyve satıp müşterilerime somut bir şey veren bir meslek sahibi değilim ki, tek sermayem bilgim, yolda durdurup bedavaya danışmanlık alırsanız avukatlar karnını nasıl doyuracak?” diyemedim. “Herkes çok para kazanıyoruz sanıyor, borçlarını ödeyemediği için intihar eden avukatı duydunuz mu? Sizin gibiler yüzünden.” diyemedim. Pragla konuşmaya devam ettim, metrobüse bindim. -sizlerden aşırdığım paralarla o kadar zenginim ki lüks metrobüslerle yolculuk ediyorum.- Neyse ki bir yerden sonra, koltuğa daha yakın olduğu halde centilmenlik yapıp oturmayan erkekler saolsun, oturabildim. Yolda yüksek lisans hocamın bu akşamki ders için gönderdiği yargıtay kararını okumaya çalıştım giderken de gelirken de. Mecidiyeköy’de indikten sonra metrobüsün içindeki çorapçıdan her zamanki gibi çorap aldım. Aşırı yumuşak, ucuz ve kaliteli kısa çoraplar satan bir adam var. Sonra ofise yürüdüm. Çikolata alıp ofise gittim. Çalıştım, 17.30’da çıktım.

                     

Metroyla bir durak, minibüsle 15 dk, otobüsle de 3 durak -toplamda 45 dk- gittikten sonra sonunda okula vardım. Bir kahve, bir şişe de su aldıktan sonra derse girdim. Dersten sonra neyse ki Taksim otobüsü geldi de aktarma yapmadan Taksim’e geçip, oradan 10 dk içinde eve geçebildim.

Bütün haftam böyle geçerken, bir sürü duruşma için bir sürü dosya taşırken, evrak çantam bir yanda kol çantam bir yanda kendime ne kadar işkence ettiğimi dahi fark etmemişim. Cuma günü geldiğinde omuzlarım ile kürek kemiklerim arasındaki bölgeye sopayla vurulmuş gibi ağrı başladığını fark ettim.

Tabi gerçekten de dayak yemişe dönmeme sebep olan bir iki şey olmadı değil...

Bugün

Yukarıdaki yazıyı biraz sinirimi atmak biraz da blogda yayınlamak üzere yolda giderken yazmış olsam da zamansızlıktan düzenleyip yayınlayamadım. Biraz zamansızlık biraz da bilgisayarsızlık. Yazıyı yazmamdan yaklaşık 1 hafta sonra yine Küçükçekmece Adliyesi’nden dönerken telefonum çaldı. CV gönderdiğim şirketlerden biri arıyordu. Telefonda eğitimim ve deneyimimle ilgili birkaç şey sorduktan sonra beni iş görüşmesine çağırdı. Birkaç gün sonra iş çıkışı.  görüşmeye gittim. Normalde iş görüşmelerini hep sabah saatlerinde yaptıklarından ofise yalan söyleyip izin almak zorunda kalırdım ama bu sefer öyle olmadı. Şirketin hukuk müşaviri iş çıkışında gidebileceğimi söyledi. Görüşme oldukça uzun ama iyi geçti. Burada İstanbul’un çok yardımı olduğunu söylemem gerekiyor çünkü kendisi şirket avukatı olduğundan neler sorulabileceği ile ilgili beni o kadar iyi çalıştırdı ki adam direk o soruları sordu ve benim o kadar hazırlıklı olmama çok şaşırdı.

Ben hazırlıklı olmam sayesinde, çok daha iyi bir CV’ye sahip adaylar arasından sıyrıldım. Adam tam 6 gün sonra ben umudumu kaybetmişken aradı ve işe alındığımı söyledi. Aşırı mutlu olmamın yanı sıra biraz da kalbim eziliyordu çünkü ofisimi inanılmaz seviyordum. O zaman neden ayrılıyorsun derseniz sebebini yukarıdaki yazıdan anlayabilirsiniz. Sürekli uzak adliyelere gönderilmem dışında bir de her gün aynı şeyleri yaptığımızdan hiçbir şey öğrenmiyordum, kariyerim ilerlemiyordu. Ayrılmak zorundaydım yani. İşverenim ve arkadaşlarımla zar zor konuştuktan ve ayrıldığımı açıkladıktan sonra her şey hem zor hem de çok kolaydı. Bir yandan beni yeni işim için tebrik ederek ve pasta keserek uğurlayan güler yüzlü patronum ve arkadaşlarım, sürekli ağlayan ben, bir yandan da yep yeni bir iş alanını öğrenecek olmamın, neredeyse sıfır tecrübeyle hiç tanımadığım bir ortama girecek olmamın verdiği korku. Ama aynı zamanda kariyerimde büyük bir değişiklik yapıyor olmanın verdiği heyecan ve mutluluk.

Mesleğe başlarken “Asla şirket avukatı olmayacağım.” dediğimi hatırlıyorum. Zaten sırf bu cümleyi kurduğum için, sırf büyük konuştuğum için dahi başıma geleceğini biliyordum. Ama aslında şu an anlıyorum ki çok aptalmışım.

Eğer kendi ofisiniz değilse, ofis avukatlığında hep bir başkasının işini yaptığınızın bilincini taşıyorsunuz, hep emir alıyorsunuz. Ama şirkette, yaptığınız her bir işle her bir sözleşmeyle şirket büyümeye devam ediyor gibi hissediyorsunuz ve kendi işiniz gibi oluyor. Çalıştığım şirket, aslında bir holdingin enerji şirketi ve güneş enerjisi üretiyor. Bu da gerçekten baya mutlu ediyor beni çünkü güzel bir amaca hizmet ettiğini düşünüyorum. Uzun lafın kısası, bir aydır yeni bir şeyin içindeyim ve sanırım bundan baya mutluyum.

Ama bu süreçte, psikolojim hiç ama hiiiiçççç mutlu değildi…

• 
  

Haklı Olduğun Halde Kendini Savunmak Zorunda Kalmak

Geçtiğimiz hafta bir duruşmam vardı. Bir iş davası ve ben işveren vekiliyim. İşçinin talep ettiği alacaklarının aslında istediği miktar kadar yüksek olmadığını kanıtlamak için tanık dinletecektik. Avukatlar tanıklı duruşmalardan önce her zaman tanıklarla konuşur, davanın detayını anlatır, neleri anlatması gerektiği konusunda yardımcı olurlar. Bazı avukatlarsa davayı kazanabilmek için tanıklara ne cevap vermesi gerektiğini dahi söylerler. Ama ben öyle bir avukat değilim. 

Her zaman yaptığım gibi, tanıklara dosyayı anlattım. Karşı yanın iddialarını ve taleplerini, bizim iddialarımızı anlattım. Gerçek durumun ne olduğunu, ne bildiklerini onlara sordum. Onlar bana bildiklerini anlattılar, ben onlara ne biliyorsanız onu söyleyin, doğruyu söyleyin dedim. Aleyhimize bir şey biliyorlarsa sorulmadıkça söylemeyin ama sorulursa yalan söylemeyin dedim. Ama özellikle, üstüne basa basa, sizden kesinlikle yalan söylemenizi istemiyorum, isteyemem dedim.

Duruşma zamanı yaklaştı, duruşma salonunun olduğu yere çıktık. Duruşma öncesi son olarak biraz konuştuk. Tanıkların yalan söyleme konusuna olumlu baktıklarını fark edince, çok açık bir şekilde, "bilmediğiniz konularda bilmiyorum deyin, aleyhe hususlar olabilir, bilmiyorum deyin sakın yalan söylemeyin, ben yalan söyletmem, yalan söyletilmesinden de hiç hoşlanmam." dedim. Bazen tanıklar duruşmada aleyhe bir şey sorulduğunda doğru cevap vermek ya da bilmiyorum demek yerine yalan söylemeyi tercih ediyorlar. Bazen taraflarla anlaşmış olduklarından, bazen de kendileri öyle tercih ettiklerinden. Bu nedenle özellikle uyardım.

Biz konuşurken biraz ilerde, bizi duyabilecek bir mesafede bir kadın avukat oturuyordu. Bizim karşı taraf olduğunu tahmin ediyordum ama sorun yoktu. Yanlış bir şey söylemiyordum. Yalan söylememelerini söylüyordum. Sonra mübaşir çağırdı.

Duruşma başladı, tam tanıklar çağırılacaktı ki, avukat söz aldı. Hakime, benim onun karşı avukat olduğunu bilmediğimi, bu yüzden dışarıda rahatça konuştuğumu, tanıkları yönlendirdiğimi ve tanıklara aleyhe bişeyler sorulursa kesinlikle bilmiyorum demelerini söylediğimi söyledi. Lütfen bunu zapta geçelim dedi. Sanki ben yalan söylememeleri için değil de, aksine gerçekleri kasten saklamaya yönlendirmişim gibi göstermeye çalıştı. Başımdan aşağı kaynar sular döküldü. Ben yalan söylememeleri için öyle demiştim, üstüne basa basa doğruları söyleyin demiştim. Ama bu kız ben kötü niyetliymişim gibi yansıtmaya çalışıyordu.

Hemen söz aldım. Avukat Hanım, şu an asıl siz yalan tanıklık yapıyorsunuz. Ben sizin karşı yan vekili olduğunuzu biliyordum. Orada yalnızca bilmediğiniz hususlarda bilmiyorum deyin, yalan söylemeye çalışmayın dedim. O kadar iyi dinlediyseniz bunları da duymuşsunuzdur." dedim. Kız gayet sinsi bir şekilde gülerek duymadım dedi. O kadar incindim ki ne yapacağımı şaşırdım.

Sonra tanıklardan biri dinlendi. Resmen verdiği cevaplar aleyhimeydi. Ama doğruydu. Her ne kadar davam için kötü olsa da, bu durum çok hoşuma gitmişti. Kız şaşırıp, sorusunu tekrar sordu. Tanığın yalan söylemesini bekledi ama tanık yine aleyhime doğruyu söyledi. Tanığa soru sorma sırası bana geldi. Sayın hakim dedim, öncelikle tanık beyanını dinlediğiniz üzere, ben yönlendirecek olsam en başta bu konularda yönlendirirdim dedim. Sonra sorularımı sordum. Biz soru sordukça yalan söyletmediğim daha da açık bir şekilde ortaya çıktı. İkinci tanık dinlendikten sonra da aynı şekilde kızla bir sürtüşme yaşadık. Hakim sağolsun hiç susturmadı, saygılı bir şekilde dinledi. İkinci tanıktan sonra yine tanığa soru sorma sırası bana geldi. Avukat Hanım dedim, tanığı dinlediniz, ben yönlendirmiş olsam, yalan söyletmiş olsam böyle mi cevap verirler.. Mesleki hırsınız yüzünden yalan söylemenizi asla kabul edemiyorum kusura bakmayın. Tanığa da sorum yok. dedim.

Sonuç olarak, hakim avukatın istediğini yapmadı, benim yönlendirmem gibi bir şeyi zapta geçirmedi. Küçük çapta bir zafer kazanmış gibi hissetsem de, içimde çok yıprandım. İnsanın haklı olduğu bir konuda kendini savunmak zorunda kalması ne kadar kötü bir şeymiş...

2017'de Neleri Gerçekleştirdim, 2018'de Neleri Gerçekleştireceğim?

Her sene yeni bir hedefler listesi yapardım kendime, hem de Eylül ayında. Öğrenciliği atlatamamış olacağım ki hala yıl Eylül'den başlar gibi geliyordu. Ama artık yılın son dört ayını da değerlendirmenin zamanı geldi bence.

Bu sene için kendime bir liste yapmadığımı fark ettim. Daha doğrusu blogda yapmadım. Yoksa seksen tane küçük defterim, aylık ve haftalık hedefler listelerim falan var. Ama yıllardır blogda yıllık liste yapıp, önceki yıl koyduğum hedeflerden ne kadarını gerçekleştirebilmişim ona bakıyordum. Madem bu senenin başında yapamadım, o zaman son 6 ayında yapayım dedim ben de. Önce 2017'de ne hedefler koymuşum ona bakayım:

Sevgilimle 1 yeni ülke, 2 yeni şehir görmek +

Yeeesss. 1 yeni ülke, 4 yeni şehir !
2017 yazında İtalya'ya gittik. Roma, Floransa, Pisa ve Milano'yu gördük. Hayatımın en güzel anlarından bazılarını İtalya'da yaşadım. Dante'nin ölüm maskesini, Boticelli eserlerini, Beş Yüz Salonu'nu, Vecchio Köprüsü'nü, Michelangelo ve Da Vinci eserlerini, Davud Heykeli'ni, Vatikan'ı, Colesseum'u....ve çok daha fazlasını gördüm. Hayatımda yediğim en güzel makarnayı ve pizzaları yedim. :)

Mesleğime dair kariyer hedefi seçmek +

Yeesss. 
Her ne kadar bir ara kpss gibi bir batağa sürüklenerek para ve zaman kaybetsem de, şu an için iyi bir kurumda avukatlık yaparak kariyerimde yükselmek gibi bir hedefim var. Bu yüzden de yüksek lisansa başvurdum. Bakalım neler olacaak.

Yarım bıraktığım 2 terapi kitabını da bitirmek +

Şimdi şöyle ki, aslında birini bitirdim birini hala bitirmedim. Ama ben bu hedefi tamamladım diye işaretleyeceğim çünkü bitirdiğim ve yöntemlerini uyguladığım kitap bende iyi sonuç verdi ve sanırım artık diğerini bitirmeye ihtiyacım kalmadı.

En az 30 kitap bitirmek -

Hayır bitiremedim tabi ki. Ama neden bitiremedim? Boş boş oturup sırf dizi izlemedim tabi ki. Açık öğretim ile İstanbul Üniversitesi'nde Felsefe okumaya başladım. Yoğun bir şekilde yoga yapıyorum. Dolayısıyla iş dışındaki hayatımı da baya yoğunlaştırmış durumdayım. Ama buna rağmen çantamda hep bir kitap var ve yollarda da olsa okumaya çalışıyorum. Bence bu da bir başarı ama yine de çok spesifik bir hedef olduğundan tamamlamış olarak işaretleyemem.

Pilates yapmaya devam etmek ve sağlıklı yaşam -

Bu hedefi çok yanlış koymuşum yalnız. Neden derseniz pilates yapmaya devam ettim ve yoga yapmaya da başladım. Haftanın 4-5 günü illa ki egzersiz yapıyorum. Ama sağlıklı yaşam sadece bunlarla olmuyor. Daha günde 2 litre su içmeyi beceremiyorum. Abur cubur, bol çikolata ve bol BigMac yemeye son hız devam ediyorum. Üstelik bu ofiste beni resmen sigara içmeye zorluyorlar. He istesem tabi ki içmem ama yoğun çalışmaya ara verip balkona çıkıp dönen tüm muhabbete ve dedikoduya ortak olmaya hayır diyemiyorum. Dolayısıyla sağlıklı yaşadığımı hiç düşünmüyorum. Sanırım çikolatadan falan vazgeçmem gerekecekse sağlıklı yaşamayı da düşünmüyorum. Sigarayı tekrar bırakacağım ama onu biliyorum.

Para biriktirmek +

Biriktirdim ama çok az ya. Baya az. Ama olsun buraya rakam belirtmemişim dolayısıyla az da olsa başarabilmişim.

Piyanoda en az iki şarkıyı mükemmel çalmak -

Ben valla malım ya. Kardeşim var piyanon çalsana. Amaa yoook. İlla bildiklerini unutana kadar ara vereceksin. Ama neyse tekrar piyano çalmaya başladım yakın zamanda. Bu hedef de gerçekleşecek.

Hayalimdeki web siteyi açmak -

Açıkçası neden böyle bir web site açmayı hayal ettiğimi hiç bilmiyorum.

Yeşil masa lambası almak +

 Aldım. Eski ofisimde masamdaydı ama bu ofise götürmedim bile.

Tarih öğrenmek -

Çok şey öğrendim aslında. Bol bol felsefe tarihi de öğrendim. Ama bunu yazarken onu kast etmemiştim. Ne kastettiğimi bildiğimden artı koyamıyorum. 

Hmmmmmm. Yani 10 hedeften yalnızca 5 tanesi gerçekleşmiş. Ne diyeceğimi bilemedim. Ama bir tanesi artık hedef olmaktan çıkmış, bir tanesini yazarken stratejik hata yapmışım, bir tanesi için mazeretim var... Neyse, çok uzatmadan 2018 in son 6 aylık hedeflerini koyuyorum.

-Sevgilimle 1 yeni ülke, 1 yeni şehir görmek.

Bu sene onun ayrı eve çıkma hayali ve yüksek lisansı, benimse yüksek lisans hayalim ve diş tedavim olduğundan 2 şehir yazmaya elim gitmedi. 1 yeni ülke hayali bile belki kategorisinde, o da euro bölgesi dışında olabilir muhtemelen.

-Yüksek lisansa başlamak.

Derslerim Eylül ayında başlıyorrr :)

-Toefl için çalışmaya başlamak, kursa yazılmak.

Biraz kendim çalıştıktan sonra kursa gitmek daha verimli olur diye düşünüyorum. Tabi ikinci üniversite, yüksek lisans ve yoga pratiklerim arasında bir yer bulup ölmeden sınava girebilirsem iyi olur.

-Bir yoga stüdyosuna devamlı olarak gidip kendimi geliştirmek.

İlk adımı atıp stüdyo buldum, hatta ilk dersine katıldım. Devamlılık sağlamak adına bir an önce başlamayı düşünüyorum.

-Piyano çalmak.

Bütün bunları ne ara yapacağımı bilmiyorum. 

-Hayatımı sadeleştirmek.

Çok fazla gereksiz şey var evde. Eşyalarım var. Ama bu hedefi bu evde gerçekleştiremeyebilirim. Kendi odam bile yok. Bakalım kısmet. Kafamda bir şeyler var ama...

-Para biriktirmek

Yine miktar yazmayacağım. Az da olsa üzerine bir şey katsam iyi olur.

-İkinci bir yabancı dili en azından başlangıç seviyesinde öğrenmek.
Fransızcaya Dualingo'dan başladım. Biraz aşina olduktan sonra kursa gitmek gibi bir hedef koyabilirim.

-Parmaklarımın tamamen iyileşmesi

Çok uzun yıllardır parmaklarımı kendim yara yapıyorum. Bırakmak için çok çabaladım ama olmadı. Şimdiye kadar olmamıştı daha doğrusu. Son bir-iki haftadır o kadar azalttım ki yaralarım kapandı. Sıradaki hedef tamamen iyileşip normal parmak izime kavuşmak.

Bu sefer şu kadar kitap okumak ya da şu kadar film izlemek gibi hedefler koymadım. Çünkü kendimi geliştirmek için çok yoğun çaba gösteriyorum ve bu yoğunluk arasında metrolarda bile olsa okumaya, haftasonları film izlemeye çalışıyorum. Bence şimdilik yeterli. :))

Strese Bedenim Dayanamasa da Başlasın Yüksek Lisans

Şarkı Kedi - Melek Mosso

Nereden başlasam, nasıl anlatsam bilemiyorum...

Çok çok çok stresli birkaç gün geçirdim. Bedenimin stresten mahvolduğunu hissedebiliyorum. Şu an sigarayı tamamen bıraksam, bir süre boyunca zararlı hiçbir şey yemeden günde 2.5 litre su içsem, sadece sağlıklı yeşillikle beslensem falan ancak kendime gelirim.

Aslında stresli dönem 21 haziranda başladı. Yüksek lisans için hem Galatasaray Üniversitesi’ne hem de Bilgi Üniversitesi’ne başvurmuştum. İkisinin de bütün evraklarını tamamladım ve mülakatlarını aynı tarihe, 21 Haziran’a verdiler. Her ne kadar iki okul da çok iyi olsa da önceliğim tabi ki Galatasaray Üniversitesi’ydi. Bilgi Üniversitesi’nde öğrenci işleri ile görüşüp mülakatımı en sona almalarını istedim. Böylece Galatasaray'daki mülakattan çıkıp Bilgi'ye yetişebilecektim. 20 haziran çok büyük bir stresle geçti. 21 haziran günü ise şanssızlıklarla başladı. Sabah erkenden karın ağrısıyla uyandım çünkü Galatasaray’da hukuki bilgi soruları da soracaklardı. Yüksek bel kumaş pantolon, uzun bir blazer, v yaka bluz, baya kısa topuklu bir stiletto giydim çünkü yüksek topuk abartılı kaçabilirdi. Kaldı ki yüksek topuk giyip normalden daha da gerilmek istemedim.

İlk eksi önceki gün kulaklığımı ofiste unutmuş olmam. Her önemli olay öncesi Cake - I Will Survive dinlemek benim için totem gibi bişey oldu. Ama mülakata giderken dinleyemedim. Uber bizim evin sokağını bulamadı, arnavut kaldırımlarında biraz yürüyüp merkezi bir noktaya ulaşmam gerekti. İstanbul trafiğinin azizliğine uğradım ve mülakattan yalnızca 10 dk önce okula vardım. Diğer şanssızlık okula girmek üzere yürürken topuğumun plastik bölümünün arnavut kaldırımına takılması ve parçalanması oldu ama çok sallamadım. Şansımı ilk hissettiğim an ise, okul başvuruları açar açmaz aç köpek gibi atlamış olduğumdan mülakatta 58 kişinin içinden 3. olarak sınava girmem oldu. Böylece Bilgi’ye de yetişebilecektim.

Karşımda en az biri profesör olmak üzere üç hoca vardı. Mülakatın başlangıcında hangi alanlarda çalıştığımı söylemem gerekti. En iyi bildiğim alan iş hukuku olmasına rağmen bu ara ofiste yoğunlukla sigorta hukuku yaptığım için sigorta demiş bulundum. Nereden bileyim çalıştığım alandan yürüyeceklerini... Karşımdaki profesör sigorta alanında uzmanlaşmış bir ticaret hukuku profesörüymüş. Ağzıma sıçtılar desem yeridir. Mülakattan çıktığımda İstanbul’u arayıp ağlamaya başladım. Sonra da Bilgi’ye koştum. Bilgi'deki mülakat gayet iyi geçmesine rağmen gözlerim dolu dolu oluyordu. Çünkü Galatasaray’ı kendi ellerimle çöpe atmış gibi hissediyordum. İş hukuku desem garanti olacaktı.

Mülakattan sonra Bilgi'deki Espresso Lab'den gittim bir sandviç bir de soğuk kahve aldım. İki sigara içtim. Sonra orada Galatasaray’da da mülakatta gördüğüm bir kız gördüm. Hemen gidip nasıl geçtiğini sordum. Kız çalıştığı alana iş hukuku demiş. Kıza sordukları sorular benim adım gibi bildiğim, anlatsam hocaların dinlemekten sıkılacağı kadar bilgi sahibi olduğum bir konuydu. Ve kız benden hemen sonra girmiş, dolayısıyla ben iş hukuku desen aynı soru bana gelecekti. Kendi ellerimle çöpe atmıştım. Bilgi Üniversitesi’nin servisine binip yine ağlamaya başladım. Aslında Bilgi Üniversitesi de çok iyiydi, çok prestijliydi, çok iyi hocalara sahipti. Ama Galatasaray Üniversitesi, Galatasaray işte. İlber Ortaylı’dan İstanbul Barosu Başkanına kadar bir sürü iyi hocanın olduğu bir okul. Ve fiyatı da karşılayabilceğim düzeyde. Ayrıca da kötü geçmesi tamamen benim yüzümden, bilmediğim bir konuda çalıştığımı söylemiş olmam yüzünden olunca ve kızla konuşup iş hukuku deseydim her şeyin daha farklı olacağını görünce, çoook koydu açıkçası. He bir de iş arkadaşlarımdan biri neden Galatasaray’a başvurdunuz, almazlar ki demişti ve ona kapak olmasını istiyordum.

Neyse. 22 Haziran Cuma günü sabah 9 dan öğlen 16 ya kadar neredeyse 15 dkda bir hem maillerimi hem de Galatasaray Üniversitesi'nin sitesinin duyurular bölümünü kontrol etmekle geçti. Tam ofis toplantısının ortasında sonuçların açıklanmış olduğunu gördüm. Tıkladım ama kalbim yerinden çıkacak gibiydi. Çıktı da, çünkü kazanmıştım. Çığlık attım diyebilirim. Sonrası tebrikler ve mesajlarla geçti. Almazlar diyen avukat arkadaşım dahil herkes benim adıma mutlu oldu, ağlayacaktım mutluluktan. Sonuç olarak o kadar da şanssız değilmişim, baya da üst sıralardan girmişim. Baya şaşırdım aslında. İlk etap başarıyla tamamlanmıştı.

İkinci etap, New York ile görüşmemdi. Hatırlamazsınız büyük ihtimalle. "Bir Arkadaş Kaybetmek" başlıklı yazımda, NY ile tartışmamı ve beni nasıl engellediğini, hatalı olduğumu ve ne kadar üzüldüğümü anlatmıştım. İşte ben bugüne kadarki süreçte NY’dan özür diledim. Prag’ın telefonuna mesaj gönderip buluşacakları gün ona okutmasını istedim. NY da okuyunca çok duygulanıp ağlamış ama yine de engelimi kaldırmamıştı. 23 Haziran cumartesi sabah 09.30 da telefonum çaldı. New York arıyordu. Uyku sersemi önce algılayamasam ve telefona yetişememiş olsam da hemen geri aradım. NY telefonu o kadar mutlu bir sesle "Tebrikleeer" diye açtı ki, ona söylediklerimden bir kere daha utandım. Prag ile buluşacaklarmış, beni de davet etti. Hemen hazırlandım ve Kadıköy’e geçtim. Bir yandan onunla buluşacağım diye heyecanlıydım, bir yandan da Muharrem İnce’nin Maltepe mitingine gidenleri görünce aşırı bir heyecan ve mutluluk kapladı içimi. NY ve Prag ile buluşmamız baya güzel geçti ama hava serin olduğundan ve benim göbek açık olduğundan  biraz üşüdüm. NY ile arayı kapattık, dertleştik. Eve uçarak döndüm. Ne de olsa ertesi gün seçim vardı. Yazının bundan sonrasını lütfen siyasi düşüncemizdeki benzerlikler ve farklılıkları yadsıyarak okuyun. Farklı düşünebiliriz, ben yalnızca kendi hikayemi anlatmak için buradayım. Sizinkini de dinlemekten büyük keyif alıyorum.

24 Haziran sabahı uyandığımda inanılmaz mutluydum. Sonra saçma sapan bir şeyden kardeşimle tartışmaya başladık. Kendisi benim düşüncemi asla kabul etmiyor, çocukken yaptığı gibi aynı soruyu üst üste tekrar sorup beni cevap vermeye zorluyordu. Konunun başka yere gideceğini, bu soruya cevap vermek istemediğimi söyledikçe beni zorladı, klasik kardeş kavgası. O an annem de odaya girdi, tartışma büyüdü. Ben de dayanamadım ve bağırıp ağlamaya başladım. Ama o kadar haklıydım ve o kadar ağlıyordum ki. Sonuç olarak hıçkıra hıçkıra dakikalarca ağladıktan ve bu evden gidicem öhüügüg modlarından sonra (hangi parayla gideceğim acaba) pılımı pırtımı toplayıp Paris’e çıktım. Aynı apartmanda oturduğumuz 26 yıllık arkadaşım. Doğumdan beri yani. Gerçi evde olmadığı için ananeme çıkıp ona annemi ve kardeşimi şikayet ettim o da beni sakinleştirdi canım minnoşum. 

Sonra biz Paris’le buluşup okula gittik, oyumuzu kullandık. Okuldaki 3 sandıktaki tüm sayım bitene kadar da okuldan ayrılmadık. Ve ben yine üşüdüm.

Pazar gecesi Paris’te kaldım. Midem bulanıyordu. Muharrem İnce için çok üzülmüştüm. Üstelik sanıyorum ki polikistik over sebebiyle reglim gecikmişti ve bedenim çöküyorcasına yorgundum. Pazartesi sabahı banka, döviz bürosu ve ofis arası koşturmakla geçti. Okulun parasını yatırmak için yeni hesap açıp dolar hesabımdaki paramı bozdurmam gerekiyordu. Doların birkaç hafta önce ben aldığım an düşmeye başlaması, ben düşükten bozdurduktan bir saat sonra ise yükselmesini hiç söylemiyorum bile.

Sonuçta parayı yatırdım ama midem bulanmaya devam ediyordu. Çok korkmaya başladım. Ofisteydim, elimden hiçbir şey gelmiyordu. Kistlerden biri patlamış olabilirdi ya da doktorumun kesinlikle yaptır dediği amilaz testini yaptırmadığım için çok hasta olduğumu anlayamamış olabilirdim ve hastalık ilerlemiş olabilirdi, aklıma gelen başka bir sürü ihtimal de gerçekleşmiş olabilirdi. Sonunda akşam oldu, ben annemi çok özlemiştim. Biraz hasret giderdikten sonra yine Paris’e çıktım. Kardeşimle aynı odada uyumak istemiyordum, beni çok kırmıştı.

Mide bulantısından ölüyordum. İstanbul ertesi gün doktora gitmem için ısrar etti. Gece cam açıkken uyuyakaldığımdan yine üşüdüm. 26 Haziran sabahı erkenden doktora gidip bazı testler yaptık. Doktor her şeyin yolunda olduğunu söyledi ve ilaç verdi. Ama kanımdaki amilaz seviyesi inanılmaz yüksek çıktı. Normal seviyesi en yüksek 100 falan olması gerekirken bende 209. Bir sürü sebebi olabilir. Kistlerim geçsin diye asla bırakamadığım doğum kontrol hapları, pankreas kanseri, tümör, pankreas iltihabı, böbrek yetmezliği ya da alakasız başka bir şey.

Doktordan sonra Kartal adliyesine gidip duruşmaya girdim. Sonra Galatasaray’a evrak teslimine gittim. Haberlerde dışarı çıkılmaması gerektiği, ceviz büyüklüğünde dolu yağabileceği söyleniyordu. Üstelik Muharrem İnce başkan değildi.

Midem hala bulanıyordu, aşırı yorgundum ama mutsuz değildim.

Yazı biterken Mirkelam - Laubali

Güzel Deneyimler

Kesinlikle dinlemelisiniz Monika - I Do

Çarşamba günü İstanbul'la buluştuk. Mükemmel geçtiiiii. Çok şükür..

Verdiğimiz ara oldukça işe yaramış. İkimiz de olumlu yönde baya değişmişiz. Şimdi ilerisiyle ilgili bir sürü hayal kurduk, planlar yaptık. Perşembe öğlene kadar birlikteydik, zor ayrıldık. Cuma akşamı tekrar buluştuk, o buluşma da güzel geçti. Yani her şeyi yoluna koyduk. Artık sırada birlikte koyduğumuz hedefleri gerçekleştirmek var. :)

Geçen hafta hayatımın en güzel tecrübelerinden birini yaşadım. İlk defa bir yoga stüdyosunda, hocayla ve benden başka 3 kişiyle yoga yaptım. Aslında bir seneden fazladır yoga yaptığım için hiç zorlanmayacağımı düşünerek gittim. Ama işin aslı hiç öyle olmadı.

Bir süredir yoga pratiğimi geliştirmek için stüdyo arıyordum ama görüştüğüm yerler hep 20-30 kişilik sınıflarda pratik yapıyorlardı. Benim amacım kendimi geliştirmek ve hata yaptığım yerlerde hocanın beni düzeltmesiydi. O kadar kalabalık bir sınıfta hoca beni nasıl fark edip düzeltecek ki. Dolayısıyla ilk görüştüğüm, 4-5 kişiyle ders yapan, evime aşırı yakın ve hocası aşırı tatlı yerde karar kıldım. Görüştüğüm yogi beni misafir olarak bir derse katılmam için davet etti. Geçen hafta o derse gittim işte. Tam bir buçuk saat sürdü ve benim için inanılmaz zorlayıcı ve keyifliydi. Pratiğin sonlarına doğru kollarım da bacaklarım da yorgunluktan titriyordu :)) Ders boyunca arkadan sakin bir müzik geliyor, dersin sonuna doğru zaten hava kararıyor, hoca ışığı kısıyor ve mum yakıyor. Kısa bir meditasyondan sonra da pratik bitiyor. O kadar güzeldi ki doğrudan orada başlamaya karar verdim... 

Bu benim için baya yeni ve zorlayıcı aslında. Ben kalabalık ortamlarda pek rahat edemem. Hele tanımadığım insanlar varsa hiç.. O gün resmen güvenli bölgemden çıktım. Enerjimi ve vücudumu hiç tanımadığım kişilerle aynı anda aynı şeye yönlendirdim. Çok heyecanlandım ama pratik sonunda fiziksel olarak baya enerji bıraksam da zihinsel olarak baya güzel enerji topladım. Bence bu zamanla özgüvenimi baya geliştirecek.

***

Bir diğer yenilik de yüksek lisans yapmaya karar vermem oldu. İki üniversitede karar kıldım ve tabi ki ne oldu dersiniz? İkisinin mülakatı aynı güne denk geldi :(. Ben tabi ki en çok istediğim ve öncelikli olan yere gideceğim ama diğerine yetişmek için de elimden geleni yapacağım. Kariyer hedefimi tamamen değiştirdim. Şöyle ki, bir hedef koyup ona ulaşmak için elimden geleni yapacağım ama o hedefe giderken diğer bütün olasılıkları göz ardı etmeyeceğim. Çünkü ben hep bir şey yaparken başka bir fırsatı mı kaçırıyorum diye düşünürken bütün fırsatları kaçıran bir insanım. Dolayısıyla aynı şeyi tekrarlamayacağım. İnş.

***

Geçtiğimiz haftalarda iki kere modern dans dersine katıldım. Yine sınırlarımı zorlamak ve özgüvenimi artırmak için tabi ki. Çok değişik bir deneyimdi. Gerek yerlerde sürünerek, gerekse burnumu önümdeki kişinin kıçında bularak geçti dersler. Diş randevularım yüzünden ikidir gidemesem de, devam ederim diye düşünüyorum.

Kendini Unutmamak

Selamm!

Her ne kadar "bu cuma önceki cumalar gibi olmayacak, eve gidip film seyredeceğim" falan dediysem de, kardeşimle iki bölüm Tokyo Ghoul izledikten sonra yine instagrama daldım ve saat 12 oldu. 

Her ne kadar şu ana kadar İstanbul'la aramızdaki sorunları buraya çok yansıtmasam da bu sefer yazacağım. Çünkü nasıl diğer şeyleri yazdıkça insan rahatlıyor, belki aynı şey olur.. İstanbul'la 9 senedir birlikteyiz, 9 senedir birbirimizi çok seviyoruz. Biz birlikte büyüdük, hayatımızdaki her şeyi, mutluluğumuzu, mutsuzluğumuzu, hayallerimizi hep birbirimizle paylaştık. Birbirimizin en yakın arkadaşı olduk. Ama uzun süreli birlikteliklerde de, hele ki bizim gibi küçük yaşlardan beri birlikteyseniz bazı sorunlar olabiliyor. İnsan büyürken değişiyor, o yüzden birbirinizde olan değişiklikleri de anlamanız, öğrenmeniz gerekiyor. Belki de birlikte değişmeniz gerekiyor. İnsanın ilişkisini dengede tutarken aynı zamanda birey olarak kendisini de ayakta tutması, tek başına karar almayı unutmaması gerekiyor. O kadar yıldır her şeyi birlikte yaptığımızdan, ben kendi kendime, yalnızca kendim için karar vermeyi unutmuşum. Aynı şekilde İstanbul'un da kendine zaman ayırmaya ihtiyacı vardı. Her ne kadar birbirimizi çok sevsek de tartışarak çok yıpratmaya başladık. Bu yüzden de ilişkimizin iyiliği için biraz yalnız kalmaya, kafamızı toplamaya, hayattan ne istediğimizi anlamaya karar verdik. İnsan kendisine saygı duymadan, kendisine bir şey katmadan karşısındakine de katamıyor. Tabi bu karar hiç kolay değildi.

Biz ara vermeye karar verdik ama ara verebildik mi emin değilim. :) 3 ay oldu sanırım, zaman tutmadım bilerek. Biraz kendi kendimize programlar yapmaya çalıştık, ailemizle ve arkadaşlarımızla vakit geçirdik. Ama birbirimizi aramadan duramadık.. Neredeyse her gün konuştuk. Bu ara ikimize de baya iyi geldi aslında. Birtakım kararlar verdik. Önümüzdeki hafta da buluşmaya karar verdik. :) Birlikte yeni hayaller kurmanın ve geçen bu zamanda kendimizle ilgili neler keşfettiğimizi birbirimizle paylaşmanın zamanı geldi... İnşallah bu ara iyi gelmiştir bize. Çok heyecanlıyım.

***

Diş tellerim iki gün önce çıktı! Doktorum braketleri çıkardıktan ve dişlerimi temizledikten sonra artık aynaya bakmaya hazırdım. Doktor elime aynayı verdi ama ben bir türlü bakamadım. Ödüm kopuyordu kötü olacak diye. Cesaretimi toplayıp ucundan az bir bakayım dedim, ardından tekrar gözlerimi kapattım. Korktuğum başıma gelmişti ve aşırı farklı görünüyordum. Dişlerim o kadar düzgün ve büyük göründü ki gözüme, kendimi dişlek gibi hissettim. Herkes çok beğendi ama ben kendime hala alışamadım. Evet aşırı düzgün, hatta diş macunu reklamında falan oynayabilirim ama aşırı mutlu değilim yani. Şu an itibariyle tam iki saattir durmaksızın sakız çiğniyorum, 16 aydır ilk defa. Ağzım ağrıdı, ama değdi.

Haa sağlıktan girmişken, sabah jinekolog randevum vardı. Ve polikistik over sendromunun yenilediğini öğrendim. Yani yumurtalıklarımda tekrar kistler çıkmış... İlaca yeniden başlamak zorundayım. Hayatım boyunca sürekli böyle mi olacak acaba?.. Bu kistler hep tekrarlayacak mı? Çok sinirim bozuldu...

Teller Çıkıyor!

Şu an diş doktorumdayım. Benden önceki hastanın çıkmasını bekliyorum. Teller çıkıyoooor !
Dinlediğim şarkı I Will Survive - Cake

İş Değişimi, Gereksiz KPSS Süreci, Yeni Kararlar

Yazarken dinlediğim şarkı: Shadow Man - Spencer Day

                                            Layla - Derek & The Dominos

Şu an gerçekten çok keyifliyim, çok heyecanlıyım.

10 aydır bloga girmemişim. Artık kimse yazmıyor ki diye üzülürken bir baktım bazılarınız hala yazıyorsunuz. Yazılarınızı gördükçe o kadar sevindim, hayatınızda olup bitenleri o kadar merak ettim ki. Hepsini okumaya başlamadan önce kendim de yazmak istedim. 

Buraya en son yazdığımda o nefret ettiğim iş yerinde çalışıyordum. O kadar mutsuz ve umutsuzdum ki... Kendi ofisimi açamayacaktım çünkü çevrem yoktu. İyi bir kuruma giremeyecektim çünkü onların istediği özelliklere sahip değildim. Beni köle gibi kullanan hukuk bürolarında çalışmaya devam edecektim. Aile çevremden hukuki danışmanlığa ihtiyacı olan insanlar da arayıp bedava bilgi almaya devam edecekler, "tanıdık" oldukları için danışmanlık ücreti de talep edemeyecektim. Ben de asla yapmayacağım bir şey yaptım, KPSS'ye girmeye karar verdim ve kursa yazıldım. 

Aslında bu kararı Prag, devlet memuru olarak çalışan mühendis bir arkadaşının hayatını anlattıktan sonra birlikte verdik. Hatırlamayanlar için, Prag fakülteden beri arkadaşım ve şu an en yakın arkadaşım diyebilirim. Arkadaşı Karayolları Genel Müdürlüğü'de çalışıyor ve lojmanda kalıyor. Maaşı yeni başladığı seneden itibaren baya yüksekmiş ve lojman da çok güzel bir semtteymiş. Kız çok güzel bir saatte işten çıkıp eve dönebiliyor, giderleri çok az olduğu için harcamalarını başka bir şeye yönlendirebiliyor, kafası rahat. Sonra biz neden böyle bir şeyi hiç düşünmedik ki? diye düşündük birden bire. Tabi çalıştığım yerdeki aşırı mutsuzluğum ve kurtulma çabamın da baya etkisi vardı. Sanki İstanbul'daki bir devlet kurumunda avukat olmak kolaymış, puanları göklerde değilmiş, ben de çalışırken aynı anda sınava hazırlanabilirmişim gibi, dahası bizim devlet kurumlarımız prestijliymiş de kariyer hedefimmiş gibiiiii, gittim kursa yazıldım. 

İlk başta haftasonu derslerine gittiğimden, oraya gelen ve çoğunluğunu kadınların oluşturduğu çalışan kesim de iyi bir profile sahip olduğundan çok kötü hissetmiyordum. Haftaiçi eve gelince konuları çalışıyordum, her hafta Bursa'ya duruşmaya gittiğimden feribot beklerken ya da yoldayken test çözüyordum. Nasıl olsa sınav Nisan sonu Mayıs başı gibi olacaktı. Birkaç aydan ne kaybederdim ki? Üstelik aynı dönem kardeşimin kız arkadaşı (benim de arkadaşım, ismi Milano olsun) ve Prag da kursa devam ediyordu. Her ne kadar onlar haftaiçi akşam grubu olsalar birlikte devam etmemiz beni motive ediyordu. Bu süreç böyle 3 ay, yani 2017 Kasım ayına kadar devam etti..

Kasım ayının başlarında ben iş bakmaya devam ederken İstanbul Barosu'nun ilanları arasında gördüğüm bir ilana başvurdum. Bursa dönüşü ofise geçeceğim saat çok önemli olmadığından oraya iş görüşmesine gittim. İşveren avukat ile görüştük, inanılmaz tatlı bir kadın. Sohbet ettik, enerjimiz çok iyi tuttu. 2-3 gün içinde dönüş yapacaklarını söylediler. Gerçekten de Perşembe sabahı aradılar ve ne zaman başlayabileceğimi sordular. Nasıl mutlu olduğumu anlatamam. Şansıma o gün patronum ofisteydi ve ofise dönüp hemen işten ayrılmak istediğimi söyleyebilirdim. Çünkü normalde gelmiyordu ve onunla konuşana kadar bile günler geçebilirdi. Ofise dönüp hemen konuştum. Artık diğer avukatla çalışamadığımı söyledim ve hazır çıkıyorken onun ne kadar anlaşması imkansız biri olduğunu, ne kadar hata yapmasına rağmen hep başkalarının üzerine yıktığını anlattım. İçim o kadar rahatladı ki anlatamam. Bana neler çektirdi ruh hastası... Ama patronum bana aşırı iyi davrandı. Çok tatlı karşıladı, nasıl mutluysam öyle yapmamı söyledi, istediğimde ofisin kapılarının her zaman açık olduğunu, geri dönebileceğimi söyledi ve ihbar süremi dahi beklemeden çıkabileceğimi söyledi. Sarıldık ayrıldık. Cuma günü de eşyalarımı almak ve veda etmek için ofise gittim. Ve istersem bir hafta dinlenebilecek olmama rağmen hiç dinlenmeden pazartesi günü yeni ofisime başladım.

Yeni ofisim uzun süredir hayal ettiğim gibiydi. Tam bir kadınlar cumhuriyeti. Gencecik kadınlar koca bir ofisi, özel davaları ve şirket davalarını idare ediyorlardı. Üstelik avukatların icra müdürlüklerinde sürünmesi; hacze, muhafazaya gitmeleri falan yoktu. Benle aynı yaşta iki avukatla çalışıyordum. Bir de bizden 10 yaş bile büyük olmayan işveren avukatımız vardı, o da dünyalar tatlısı zaten. Cidden inanılmaz mutluydum. Ben işe girdikten sonra baya giren çıkanlar oldu ama sonra belirli bir kadro oluşturmayı başardık. Şu an 7 aydır orada çalışıyorum. Mutluyum ama tabi ki her iş yerinde olduğu gibi burada da rahatsız eden bazı detaylar var. Aslında çok rahatsız eden bir detay da var ama şu önemli, insanlar gerçekten çok iyi.. Yani kimse birbirinin kuyusunu kazmaya çalışmıyor. Bu bir iş yerinde o kadar bulunmaz bir nimet kii. Ofis detaylarını başka bir yazıya bırakayım ve devam edeyim.

Ben iş değiştirip KPSS kursuna yakın bir yere geçer geçmez yani Kasım ayının ortasında, hemen kursla görüşüp haftaiçi akşam grubuna geçtim. Yani Prag, Milano ve  Milano'nun en yakın arkadaşı ile aynı sınıftaydım. Dolayısıyla 4'ümüz biraz eğleniyorduk da. Sınavlara girmekte ya da test çözmekte yalnız değildim. Aptalca bir şey yapıyor gibi de hissetmiyordum. Ama bir yandan da, eski hukuk bürosunda kurtulma isteğinin verdiği motivasyon azalmıştı çünkü yeni ofisimdeki ortam o kadar iyiydi ki, böyle yerler de varmış, değişiklik için illa o sınavla memur olmam gerekmiyormuş moduna girdim. Bir de haftaiçi akşam grubu kadrosu tam bir embesil kadroydu. Bizim dışımızdaki herkes iktidar destekçisi, derste bile propaganda yapmaya çalışan tiplerden oluşuyordu. Atatürk'e saygıları yoktu. Hatta bir tanesi 15 Temmuz için basılan 1 TL'lerden 15 tane toplamaya çalışıyordu. Bazı sürtüşmeler yaşadık tabi. Aralık sonunda yeni yılı kutlamakla ilgili de saçma sapan konuştuklarında gerekli cevabı verip Whatsapp grubundan da çıktım. Ama KPSS sürecine bomba gibi düşüp benim motivasyonumu tamamen düşüren asıl şey sınavın Temmuz ayına alınması oldu. Nisan sonunda kurtulacağım süreç yaz sonuna kadar uzamıştı. Bütün çalışma motivasyonum yerle bir oldu. Çalıştıklarımı unutacaktım.Yaz sıcağında KPSS ile zaten uğraşamazdım. Üstelik sınavdan sonraya bıraktığım bir sürü şey vardı. Dil kursu, TOEFL sınavı, yüksek lisans... hepsini sınavdan sonraya bırakmıştım. 

Zaman geçtikçe ilk kayıp Prag oldu. yeni bir tiyatro oyununa başladığı için ders günlerinden birinde zaten provaya gidiyordu, diğer iki güne de yavaştan gelmemeye başladı. Sonra iyi bir kurumda iş de bulunca onun da motivasyonu tamamen kayboldu. Ben kendimi biraz daha zorladım. Önce YDS'ye gireceğim için çalışmam lazım diye 3 hafta falan derse gitmedim. İyice uzaklaştım. Bir yerden sonra da tamamen bıraktım. Kursa emek vermiş olduğumdan sınava da öylesine gireceğim ama hiçbir hedefim ya da beklentim yok. Milano ve onun en yakın arkadaşı meslekleri gereği atanmak istiyorlardı. Haklılar da çünkü onların mezun olduğu bölümde özel sektörde iş bulmak çok zor, aynı zamanda şartlar da çok zorlayıcı. İnşallah iyi bir devlet kurumuna atanabilirler.

Şu an kendime başka hedefler koydum. İnanılmaz güzel ve bana keyif veren şeyler yapmaya başladım. İstanbulumla da her şey yolunda :) Bu arada diş tellerim de 3 gün sonra çıkıyor. Umarım gerçekten yazmaya devam edebilirim de hepsini anlatırım. Ama şimdi sizlerin yazılarını okumak istiyorum. <3