Artık babamla görüşmemeye karar verdim. Onu tamamen hayatımdan çıkarmam
tabi ki mümkün olmayacak ama eskisi gibi telefonda sohbet edip iş çıkışı
buluşmayacağım.
Annemle babam, benim babamın zulasını bulmam ve babamın uyuşturucu
bağımlılığı yüzünden, ben lise 1'deyken boşandılar. Annem kardeşimi ve beni
büyütmek için ara verdiği mesleğine geri döndü dönmesine ama çok düşük bir
maaşla başlamıştı. Para elinde nasıl bereketlendi, o parayla bir ev nasıl döndü
bilmiyorum ama kısa zamanda çok daha iyi bir duruma getirdi, kardeşim ben ve
annemden oluşan çekirdek ailemizi. Babam evden ayrıldıktan sonra 5 kuruş destek
olmadı desem yeridir. Annem kendisi için hiçbir şey istemese de bizim okulumuz
devam ettiğinden hakim inanılmaz az bir rakamda nafakaya hükmetmişti. Babam o
nafakayı hiçbir zaman ödemedi, annem de hiçbir zaman istemedi. Arada kardeşime
ve bana harçlık vermeye çalışması dışında hayatımızda babamın maddi-manevi zerre
kadar katkısı olmadı. He sanmayın ki destek olamayacak biriydi. Uyuşturucu,
alkol ve sigara için hep parası vardı. Çok dramatik şeyler yaşandı. Burada
babamı neden hayatımdan çıkardığıma kimseyi ikna etmek zorunda değilim. Bir
keresinde biri yorum yazmış, sevgilim yanımdayken babamla görüşmediğim için
kötü evlat benmişim. Babam uyuşturucu için aileyi dağıttıktan sonra benim
aldığım psikolojik yaraların çoğunu bıkmadan usanmadan, bana sorunlu yaftası
yapıştırmadan İstanbul tedavi etti. Ben İstanbul'la babamı ruhsat törenimde
tanıştırdığımda babam İstanbul'a dönüp de bir tane soru sormadı. İnsan kızının
hayatındaki insanı merak etmez mi? Arayıp nasılsın, nasıl gidiyor,
istanbula selam söyle demekle baba olunmuyor.
Kimseyi ikna etmek zorunda değilim derken yine kendimi savunurken buldum.
Neyse. Kimse babasız yaşamak istemez bence, bir insan babasını hayatından
çıkarıyorsa onu bir şeyler onu çok zorlamıştır.
Neden bir anda böyle oldu derseniz, yıllardır yaptıklarına
rağmen onu bir baba değil de bir arkadaş gibi görmeye çalışarak onunla
konuşmaya, buluşmaya başlamıştım. O da insan diye düşünmüş,
ilişkimi iyi tutmuş ve bizim için bir şeyler yapmaya çalıştığını sanmıştım.
Hatta telefonu babacım diye açıyor, o aramadığında ben
arıyordum. Ama saolsun yine beni hayal kırıklığına uğratacak,
sinirlendirecek bir şey yapmayı başardı. Annem bizimle ilgili bir konuda
konuşmak için babamla buluşmuş ve anneme o kadar kaba davranmış, o kadar kırıcı
şeyler söylemiş ki... Bana ne yaparsan yap ama yıllarca hem annelik hem babalık
yapan canım annemin kalbinin minicik bir parçasını kırarsan, hatta kırmayı
bırak bir çizik dahi bırakırsan benim için artık bir hiçsin baba. Hoşçakal.
Ah baba.. Sızlayan öfkelenen umutlanan boşveren anlamaya çalışan hep biz kadınlar. Bu kararınla gurur duyuyorum deyip kaçıyorum. Ginger
YanıtlaSilGinger,
Silİnsan bir yandan kendisini anlayanları görünce mutlu oluyor, bir yandan da aynı sorunları ne kadar çok kişinin yaşadığını görünce üzülüyor.. çok teşekkürler desteğin için..
Kelimelerin tükendiği an. Yaşananlar, yaşanacakların zeminini oluşturur. En doğru karar tabii ki yaşayanların vereceği karardır. Önemli olan sen iyi misin?, kendini iyi hissediyor musun kararından sonra.
YanıtlaSilBeyaz Yakalı,
SilÇok doğru, yaşananların yaşanacakların geçmişini oluşturur.. kendimi iyi hissediyorum çünkü üstümden yük kalkmış gibi hissediyorum. Onu her gördüğümde kalbime öküz oturması hissinden kurtuldum, onun için üzülmekten de.. ama bazı anlarda, mesela araba kullanırken, bana kullanmayı öğretişini hatırlıyorum. Yıllar boyunca samimi baba kız gibi olduğumuz iki gün.. acıtıyor biraz