Affetmek

     " İnsan affettikçe yücelir, yüceldikçe de affeder. "

     Televizyondan tesadüfen, tam da affetmeyle ilgili yazı yazmadan önce duyduğum bir söz. Önce kendisini affetmeli insan. Affettikçe hafifler çünkü, devam etme gücü bulur kendinde. Ama öyle bir nokta var ki, affetmenin anlamsız kaldığı bir nokta. Affetmenin hiçbir anlam ifade etmeyeceği bir nokta. O küçücük nokta öyle değerli ki, biz halk arasında "güven" diyoruz. 

     Bazen insan öyle bir şey yapar ki affedilse de bir daha güvenmek mümkün değildir o kişiye. 11 yıllık dostumun bana söylediği yalanları öğrenmemden sonraki an mesela. 2008 ekim ayında, ben biricik aşkımdan ayrıldığım süreçte dostumun omzunda ağlarken, dostumun benim yanımdan ayrıldıktan sonra sevgilimin yanına gidip onunla yakınlaşmaya çalıştığını öğrendiğim an mesela. Sevgilime şu an bu kadar aşık olmasaydım da tepkim değişmezdi. Yaptıkları iğrençti. Benden onu affetmemi istedi. Affetsem ne olurdu ki ? Bundan sonra ona asla arkamı dönemezdim. 

      Kendimi affediyorum yaptığım hatalar için. Hayatımdaki diğer insanları da affetmek istiyorum ki artık bana zarar vermesinler. Affettiğimi duymayı hak ediyorlar mı ondan emin değilim. Ama hepimiz bir yerlerden başlamak zorundayız. Devam etme gücü bulmak zorundayız.