DEGİSKENLER

Merhaba!

17 saatlik bir mesainin sonunda eve gelip duşumu aldıktan sonra, ıslak saçlarımla yazmaya başladım. Uzun süredir yazmayanlara çok sinirlenirdim ama iş hayatı izin vermiyormuş. Ofis avukatlığını bırakıp şirket avukatlığına geçtikten sonra her şey aşırı derecede yoğunlaştı. İşten çıkıp okula gitmek, akşamında yemek ve duş alıp yatmak bütün zamanımı aldı. Hobilerimden hiçbirini yapamaz, kitap okuyamaz oldum. Ama şu an hepsine değmiş gibi hissediyorum. 10 dersten 9 tanesini tamamladım. Tek bir dersim, bir projem ve bol bol zamanım var. Ayrıca aynı dönemden arkadaşlarımla mezuniyete katıldım ve gerçekten harika bir gündü. Okuldan en büyük kazanımlarımda biri de arkadaşlarım oldu. Sınavlar biteli çok olmadı ve ben işten sonra doğrudan eve geldiğimde ne yapacağımı bilemez halde etrafa bakarken buldum kendimi. Önce netflixe sardım ama bu stressiz süreç çok kısa sürdü.

Çalıştığım şirket gerçekten oldukça gaddar ve acımasız insanlara aitti. Kim olduklarını söylesem baya şaşıracağınıza eminim ama tabi ki söylemem mümkün değil. Bu insanlar hem şirket yönetmekten hem de insan yönetmekten aciz olduklarından, hem herkesi zarara uğrattılar hem de herkes onları zarara uğrattı. Kimseye güvenleri kalmadığından, şirket için çok severek çalışan işçilere dahi mobbing uygulamaya ve hatta çoğunu işten çıkarmaya başladılar. Kalanlara ise çok ağırşartlar içeren bir gizlilik sözleşmesi imzalatmaya kalktılar. Her ne kadar sözleşme hukuken işçilere karşı geçerli olmasa da benim avukat olarak imzalamam kesinlikle mümkün değildi. Hem kanundan kaynaklanan gizlilik yükümlülüğüm, hem mesleğime duyduğum saygım buna engel oldu. Tabi bir diğer önemli sebep de bu sözleşme geçersiz olsa dahi bu şirket sahiplerinin bir dava açılması ihtimalinde hakimleri satın alabilme ihtimaliydi. Onlar karşısında kazanmam çok olasılık dahilinde olmayabilirdi. Sonuç olarak imzalamadım. İmzalamam için baskı yaptılar, imzalamazsam işten çıkarılacağını üstü kapalı bir şekilde hatta açık bir şekilde söylediler. Çıkarın dedim. Çıkardılar. İşe iade davası dahi açmayacağım kadar zavallı insanlardı. 

Ben işten çıkarılacağımı anladığım anda hemen cv göndermeye başladım. Çok şükür ki işten çıkarılmamdan çok kısa bir süre sonra sonuç aldım. Bir haftadır başka bir şirkette, çok daha iyi bir şirkette çalışıyorum. Süreç çok yorucuydu, çok kırıldım. Ama sonuçta bu süreç benim için çok daha iyi bir şekilde sonuçlanmış oldu. En karanlık an şafak sökmeden önceki anmış gerçekten de. En çok üzüldüğüm, biricik çalışma arkadaşım Harley ile ayrılmamız oldu. Şirkette çalıştığım 8 ayın tamamında birlikteydik. Uzun araba yolculukları, öğle yemekleri, dertleşmeler derken en yakın arkadaşlarımdan biri haline geldi. Tabi ki şimdi dışarıda görüşmeye devam ediyoruz ama her gün birlikte çalışmayı çok özleyeceğim.

Şubat ayından beri hayatımdaki başka bir gelişme ise İstanbul’un ayrı eve çıkmasıydı. Ben zamanımın çoğunu onda geçirdiğimden eve geldiğimde annem ve kardeşimle birbirimizi oldukça özlemiş oluyoruz. Dolayısıyla çok uzun zamandır ciddi bir tartışma yaşamadık. Yani resmen hayat kalitem yükseldi diyebilirim. 

Yarın yeni iş yerimde 6. Günüm. Kendimi henüz tam olarak ait hissetmiyorum, mahsun mahsun etrafa bakıyorum. Ama şirket güzel işler yapıyor. Bu sefer güneş enerjisi değil, jeotermal enerji ile elektrik üretiyoruz. Ülke ve dünya için güzel işler yapan bir yerde çalışıyor olmak da beni çok mutlu ediyor.

Bakalım ilerleyen süreçte de böyle düşünecek miyim.. 

Siz neler yapıyorsunuz, hayat nasıl gidiyor?

Çok öpüyorum.