Hayatı Kendime Nasıl Zehir Ediyorum ? #2

 
       Bir insanın hayatı mükemmelken nasıl her şey mahvolur ? Merak eden varsa buyursun gelsin, ben önde bayrak sallıyorum. Somut hiçbir şey olmadı. Allah'a binlerce kez şükürler olsun. Olan şeyler var tabi ki ama psikolojik işte. Yarın iki ay sonra tekrar psikologa gidiyorum. Bir daha acil olarak ihtiyacım olmaz sanıyordum. Ama beyin hiçbir zaman anlayamayacağımız bir sistem işte. İstediği zaman berbat ediyor her şeyi. 

    Yine iç sesimle konuşmaya başladım. Ben iç sesime cevap vermeye başlamışsam psikolog yolları görünüyor demektir. Eğer benim iç sesim konuşursa, çok pis konuşur, çok ayıp eder, çok acı çektirir. Herkesinki konuşur ama bazısı dikkate almayabilir. Ama benim ki beynimi öyle bir ikna ediyor ki beynim benim yerime onun söylediklerini gerçek sanıyor. Ve her şey tepetaklak oluyor. İstanbul olmasaydı ne yapardım bilmiyorum, bana olan sabrı inanılmaz. Onu çok seviyorum. Ve bir daha o bana surat asarsa asla ama asla ona sert çıkmayacağım, bir sebebi vardır deyip aynı sabrı ben de ona göstereceğim. Hep inanırsak her şey olur falan diyoruz ya, doğru. Ama asıl olan doğru şeye inanıp inanmadığımız. Neye inanıyorsak beynimiz onu gerçekleştiriyor, evrene gönderdiği enerji de somut olarak her şeyi gerçeğe çevirebilir. Ben buna gerçekten inanıyorum. Peki ben doğru şeye inanmayı ne zaman öğreneceğim ? Daha doğrusu kendime işkence yapmayı ne zaman bırakacağım ?

     Psikologum enerjimin çok yüksek olduğunu söylemişti. "Bana böyle enerji verebilen bir insan kendi nasıl bu enerjiden mahrum kalabilir?" demişti. Bu sözü çok düşündüm. Ama ben sadece negatif enerjiyi kullanıyorum sanırım. Pozitif kısmı nerede peki ? Bilmiyorum. Kara delik gibi çekip negatifin içinde yok ediyorum galiba. Işığı da yok ediyorum.

     Bazen evden o kadar negatif çıkıyorum ki, o gün her şey tersine dönüyor. Hep boş olan postanede önümde 80 kişi oluyor, hep açık olan anahtarcı kapalı oluyor, hep nakit kabul eden yer kredi kartı istiyor, ve benim yanımda hep kredi kartı olmasına rağmen o gün nakit oluyor, hastanede hiç sıra olmayan doktorda bir saat bekliyorum... Her gün böyle ters geçiyor. "Hayat neden zor offf isyan!" modunda değilim çünkü benim yüzümden olduğunun farkındayım. Normal bir insan surat asmak için gülümserken harcadığı enerjinin üç katını harcarmış ! Ama benim için bu geçerli değil sanırım. Ben surat asınca hiç enerji harcamıyorum ki, hep öyleyim. Belki de bütün enerjimi surat asmaya veriyorum... Geçen gün Londra "Sen hamileyken nasıl olursun kim bilir ?" dedi. İstanbul da bu söze yorum yapmadı. Düşünün ben nasıl bir insanım işte. O kadar haklı ki... Artık suratım asık olduğunda normal karşılıyorlar, gerçekten bir şeye bozulduğumda da anlamıyorlar çünkü normal halim gibi geliyor onlara... Halbuki sürekli kendimle o kadar savaşıyorum, beynimi o kadar zorluyorum ki, yorgun düşüyorum. Moralim bozuk oluyor. O yüzden böyle oluyor. Tükeniyorum. Yarın İstanbul'un hayır demesine rağmen, bir sene boyunca kabul etmememe rağmen, psikoloğumdan ilaç önermesini isteyeceğim. O en başında sormuştu bana ama ben hayır demiştim. Kendi gücümle halledebilirim, baş edebilirim demiştim. Bir insan isterse her şeyi başarabilir, ben güçlüyüm... Değilmişim. Listeler yapmakla olmuyormuş. Hem güçlü olsaydım, yapmam gerekenleri bilseydim listeye ihtiyacım olmazdı değil mi ?

     Belki de yarın çok iyi olurum, her şey güzel zannederim, ya da her şey gerçekten güzel olur... Sonra tekrar bozulur. İnsanlar neler yaşıyor, gerçekten birilerini, bir şeyleri kaybediyorlar. Ben her şeyim varken ne hakla böyle davranabiliyorum ? Fiziksel bir şey olmasındansa psikolojik olması daha iyi derim hep. Ama o da çok kötüymüş.

     Bir insan sadece inanarak, sırf beyni ona inandığı için felç kalabilir biliyor muydunuz ?