Merhaba Psikolog

İşte 5 haftanı doldurdum. Yoğun musun derseniz hayır ama nedense inanılmaz yorgun hissediyorum. Akşam 11.30 da yatsam bile 9 saat uyuyup 8.30 da kalkamıyorum. Normal şartlarda baya baya uykumu almış olmam ve kendim uyanmam gerekiyor... Hayat çok güzel ama kafamın içi pek değildi son günlerde. Belki de ondan böyleyim. Aslında şu an çok iyiyim çok şükür ama dün berbattım. Nasıl bu kadar fark olabiliyor anlamış değilim. Cumartesi günü psikologuma tekrar gitmeye başlıyorum. Çok para verecek olmama rağmen, umrumda değil. O kadar ihtiyacım var çünkü kafa huzuruna. Anksiyetesi olanlar anlayacaklardır.

İş nasıl gidiyor ben de bilmiyorum. Bazı yönlerden çok iyi bazı yönlerden de kötü. Ama olabilecek en iyi duruma yakınım?? Galiba... Emin değilim, ama onlar beni kovmadığı sürece burada devam edeceğim. 

Kardeşimle iki haftadır konuşmuyoruz. Aslında o benimle konuşmuyor. Ama biliyor musunuz artık umrumda değil. Evde sığınmacı gibi yaşıyor olmam da umrumda değil. Ayrı odam ve ayrı bir alanım olmaması da umrumda değil, ayrı eve çıkmaya param olmaması da...

Ne yapayım yani? Her gün oturup ağlayayım mı? Bazen yapıyorum ama her gün de olmaz ki.

 

Allah'ım hayat ne garip. Her şeyim var, her şeyim. Ama huzurum yok. Bir tek İstanbul'la birlikteyken huzurluyum. Her şey düzelecek gibi hissediyorum. Her şeyi yapabiliriz gibi. 

Bir söz duymuştum. Her zaman gerçek hayatım "o zaman" başlayacak deriz. Okul bitince, evlenince, çocuk olunca, param olunca... Bu mücadele bittiği ve huzurlu yaşayacağımız zaman geldiğinde gerçek hayatım başlayacak... Ama gerçek hayat aslında bu mücadele, bitmesini beklemek saçma. Hep mücadele edecek bir şeyler olacak...